Grapefruits hongeren vetcellen uit

Grapefruits (pompelmoezen)hongeren vetcellen uit

Zonder dat je op dieet bent kun je afvallen als je grapefruits of grapefruitsap aan je menu toevoegt. Dat zeggen onderzoekers van de Amerikaanse Scripps Clinic, die proeven deden met honderd mannen en vrouwen van gemiddeld 98 kilo. Hieronder wordt het onderzoek beschreven, voor wie het wil uitlezen, maar conclusie is dat we kunnen vermageren door het eten van pompelmoes.

Het onderzoek

De Amerikanen werkten met drie ongeveer even grote groepen afslankers. De ene groep kreeg alleen een dieet en fungeerde als controlegroep. Een tweede groep kreeg drie keer per dag bij elke maaltijd een halve grapefruit. Een derde groep dronk drie maal daags een glas grapefruitsap. Het dieet van de afslankers bevatte ongeveer voldoende joules om op gewicht te blijven.

Na tien weken was de controlegroep twee ons afgevallen. De grapefruitgroep was 1.6 kilo lichter geworden, de sapgroep 1.5 kilo. Er zat nogal wat variatie in het aantal kilo's dat de grapefruiters verloren. Sommigen verloren zelfs 4.5 kilo, zegt Ken Fujioka van Scripps Clinic op NutraIngredients. ,,Al jaren zweren afslankers bij grapefruits. Nu hebben we bewezen dat ze gelijk hebben.

Er zit een groter onderzoek aan te komen dat meer duidelijkheid moet brengen, maar Fujioka heeft al een donkerbruin vermoeden hoe grapefruit ongeveer werkt: het saboteert de insulinehuishouding.

Voedingsonderzoekers van de University of North Carolina denken dat ook. Zij hebben het door proeven met vetcellen in een reageerbuis zelfs bewezen.

Dat flavonoïden de ontwikkeling van vetcellen saboteren is bekend. Flavonoïden blokkeren enzymen als tyrosine kinases, fosfodiesterases en DNA topoisomerases. Een krachtige flavonoïde in grapefruit is naringenin, waarvan bekend is dat hij enzymen als CYP34a remt. Zou naringenin ook zo'n effect op vetcellen hebben? Om daar achter te komen stopten de onderzoekers van North Carolina naringenin bij vetcellen in een medium waaraan ze ook insuline hadden toegevoegd.

De onderzoekers waren vooral geïnteresseerd in de remmende werking van grapefruits op de enzymen en eiwitjes waarmee de insulinehuishouding van de vetcel werkt.

Eerst keken de Amerikanen naar de opname van glucose door de vetcellen. Hoe hoger de concentratie naringenin, des te geringer was de opname, ontdekten ze.

Om uit te vinden wat naringenin precies in de cellen veranderde, vermaalden ze de cellen en voegden daar vervolgens een paar soorten antilichamen aan toe. Elk antilichaam herkende een eiwit dat belangrijk is voor de werking van insuline in de cel. Plakken de antilichamen aan 'hun' eiwit, dan slaan ze neer. In de onderstaande figuur zie je die neergeslagen eiwitjes als veegjes. Hoe dikker de veeg, des te meer van het eiwit zat er in de cel.

IRbeta is de insulinereceptor, IRS-1 en IRS-2 (staat voor 'insuline receptor substraat') zijn eiwitjes die de insulinereceptor nodig heeft om te werken. PI3K staat voor fosfoinositide-3-kinase en is een eiwitje dat het signaal van de receptor doorgeeft nadat het insulinehormoon eraan gekoppeld heeft. Je moet kijken naar de veegjes onder de N. De V staat voor onbehandelde vetcellen, de A voor vetcellen die een ander type groeiremmer hebben gekregen.

Als je het systeem van signaaleiwitjes in een cel vergelijkt met een elektronische schakeling, dan zijn fosforgroepen de elektriciteit. Koppelen er hormonen aan receptoren, dan geven de eiwitjes fosforgroepen aan elkaar door: ze fosforyleren elkaar.

Toen de onderzoekers het verder gingen uitpluizen ontdekten ze dat het proces scheef gaat bij het molecuul PIP3. Naringenin reduceert bij een concentratie van 100 micromol de activering van PIP3 met negentig procent.

Kunnen die effecten ook in het lichaam ontstaan? De onderzoekers vonden in de literatuur een studie waarin wetenschappers proefpersonen één grapefruit hadden laten eten. Dat zorgde gemiddeld voor een concentratie van 6 micromol naringenin in het bloed. Wat doet die concentratie met de opname van glucose door de vetcellen?

Besluit

Uno: bij een concentratie naringenin die je binnenkrijgt door één grapefruit te eten vermindert de opname van glucose door vetcellen met twintig procent. Duo: meer grapefruits maken het effect niet sterker.

Je hoeft ook niet voortdurend grapefruits te eten, ontdekten de Amerikanen. Het effect van de blootstelling aan naringenin blijft dus zo'n etmaal na-ijlen.

Individuele variatie

Het effect van grapefruits zou wel eens per individu kunnen verschillen, schatten de Amerikanen. De concentratie van naringenin in mensen die een grapefruit hebben gegeten varieert van 0.7 tot 14.8 micromol.

Niersteen

Weken achter elkaar grapefruits eten is geen goed idee. In grote epidemiologische studies blijkt het dagelijks eten van grapefruit de kans op niersteen te verhogen. De kans op niersteen groeit als je a. veel calcium binnenkrijgt en tegelijkertijd b. veel eiwit binnenkrijgt en tegelijkertijd c. veel organische zuren zoals oxaalzuur binnenkrijgt. Zeker sporters met een hoge inname van zuiveleiwit, of fanatieke volgers van het Atkinsdieet kunnen dus beter niet te lang achter elkaar van de grapefruittruc gebruik maken. Oxaalzuur vind je trouwens in rabarber, postelein, spinazie en cranberries.

Bron:

1. Grapefruit may be easy weight loss remedy. NutraIngredients.com, 29-1-2004. 2. Harmon AW, Patel YM. Naringenin inhibits phosphoinositide 3-kinase activity and glucose uptake in 3T3-L1 adipocytes. Biochem Biophys Res Commun. 2003 May 30;305(2):229-34.