Wie is Nick Cave
Inleiding
Hij kan genieten van singer-songwriters als Leonard Cohen en Bob Dylan, schrijvers als William Faulkner en Herman Melville en heeft een diepgaande voorliefde voor de mythes van het Amerikaanse zuiden. Hij heeft
iets met Madonna's en hoeren, religie, geweld en de pijn van het zijn. De naam van deze auteur, acteur en bovenal zanger, musicus en componist is Nick Cave.
Religie
Nicholas Edward Cave, zoals zijn volledige naam luidt, wordt geboren op 22 september 1957 in het Australische gehucht Warracknabeal. Zijn vader is leraar Engels en zijn moeder is bibliothecaresse. Hij heeft twee oudere broers en twee jongere zusjes. Pa en Ma Cave zijn fanatieke aanhangers van de Anglicaanse kerk hetgeen zijn fascinatie voor religie en de talloze verwijzingen in zijn songteksten verklaard. Hij gaat naar school op de kunstacademie in Caulfield, een buitenwijk van Melbourne, waar hij Mick Harvey tegen het lijf loopt. In hem herkent Cave dezelfde vrije geest die al vroeg van hem bezit heeft genomen en samen richten ze de postpunkband The Boys Next Door op.
Punk
Ze laten zich beïnvloeden door The Stooges, Radio Birdman en The Saints. Echt bekend wordt de groep als ze hun naam wijzigen in The Birthday Party. Enkele spraakmakende elpees (o.a. Prayers On Fire en Junkyard.) en evenzoveen EP's maakt het Australische gezelschap, maar het zijn vooral de door explosieve free jazz en 
punk gestutte optredens waaraan de band zijn cultstatus ontleend. Vrij naar zijn grote voorbeeld Iggy Pop stuitert de broodmagere Cave als een maniak over het podium en de andere bandleden doen niet voor hem onder. Hun concerten, de band is inmiddels naar Londen verkast, worden echter steeds gewelddadiger en chaotischer met als gevolg dat de heren in 1983 al hun energie verspeeld hebben en er de brui aan geven.
Melancholie
Nick Cave vestigt zich, een periode in Zuid-Amerika daargelaten, vervolgens definitief in Europa en met o.a. enkele ex-Birthday Party leden en Blixa Bargeld, gitarist vand de Duitse groep Einstürzende Neubauten, richt hij The Bad Seeds op. Met zijn nieuwe band neemt hij in 1984 From Her To Eternity op. Op deze sleutelplaat maakt de agressie van zijn Australische band plaats voor de melancholie die hij met zijn Bad Seeds weet op te roepen. De teksten zijn donkerder en pessimistischer dan ooit, maar het instrumentale gedeelte is wat minder extravert en verraad zijn zwak voor Amerikaanse rootsmuziek. Het album wordt terecht binnengehaald als een meesterwerk.
Blues, gospel en country
De opvolger van From Her To Eternity, The Firstborn Is Dead wordt met gemengde gevoelens ontvangen, maar benadrukt wel nog eens extra Cave's muzikale worteld. Blues (zie ook: http://www.leerwiki.nl/Wat_is_blues ), gospel en country voeren de toon aan. Met name in Engeland wordt de plaat niet best gerecenseerd en Cave neemt een uiterst vijandige
houding tegen de pers aan. Hij schrijft een rechtstreeks aan enkele NME (New Musical Express)- medewerkers gerichte song die de ondubbelzinnige titel Scum (uitschot) draagt. Cave die een heftig drugs- en alcoholverleden met zich meetorst stapt weliswaar clean door het leven en ontpopt zich als een ware worcaholic, maar kruipt buiten het podium steeds meer in zijn schulp. Hij is zeer achterdochtig ten opzichte van buitenstaanders, soms zelfs op het paranoïde af zoals Bram van Splunteren die in Berlijn een VPRO-documentaire over hem maakt aan den lijve ondervindt.
Moord en doodslag
Naast de meesttijds verpletterende optredens brengt Nick Cave in de loop der jaren met de een paar keer van samenstelling wisselende Bad Seeds albums uit van divers pluimage. Zo is er bijvoorbeeld Kicking Against The Pricks (1986) waarop hij ongegeneerd een aantal van zijn favoriete nummers bewerkt. de plaat bevat louter covers waaronder The Folk Singer van Johnny Cash (die later zelf The Mercy Seat van Cave zal opnemen), Jim Webb's By The Time I Get To Phoenix en Lou Reed's All Tomorrows Parties van diens vroegere groep The Velvet Underground. Murder Ballads (1996) daarentegen is, zoals de titel al 
verklapt, een themaplaat over moord en doodslag en bevat onder meer duetten met P.J. Haervey en Kylie Minogue. Laatstgenoemde duet levert hem zowaar een hitsingle op. De albums lopen over de gehele linie qua aanpak nogal uiteen van lyrisch tot heavy en piano georiënteerd tot puur gitaargeweld. Ze dragen echter allemaal Cave's onmiskenbare muzikale signatuur.
Soundtrack
Naast zijn reguliere bezigheden houdt Nick Cave er talloze andere projecten op na. Zo is hij als gast zowel live als op plaat te horen bij diverse andere bands en artiesten, brengt hij duoplaten uit met onder andere Blixa Bargeld, Mick Harvey en Warren Ellis, worden songs van hem in talloze speelfilms gebruikt onder meer door fan van het eerste uur Wim Wenders en schrijft hij soundtracks in opdracht. Ook speelt Cave zelf kleine filmrolletjes waarvan die in Ghosts... Of The Civil Dead van John Hilcoat wellicht de bekendste is. Om even vakantie te nemen van The Bad Seeds richt hij de alternatieve rockband Grinderman op die zich vernoemt heeft naar de song Grinderman Blues van bluesman Memphis Slim. Met dit project brengt hij de Albums Grinderman (2007) en Grinderman II (2010) uit. Een jaar daarna kondigt hij tijdens een optreden aan dat de band heeft opgehouden te bestaan.
Literatuur
Cave is niet alleen een begenadigd schrijver van songteksten, maar blijkt ook literaire ambities te koesteren. Dat uit zich al via King Ink, een bundel waarin naast songteksten ook proza- en toneelstukken zijn opgenomen. Echt menens wordt het als in 1989 zijn debuutroman And The Ass Saw The Angel in de winkelschappen ligt. Het verhaal ligt in het verlengde van de bekende thema's van zijn werk als religie, geweld en de tegenstelling tussen goed en kwaad. Het beschrijft een apocalyptische wereld die
associaties oproept met de roemruchte Mad Max films. Ook schrijft hij het scenario voor de western The Proposition van John Hilcoat uit 2006. In 2009 publiceert hij The Death Of Bunny Monro, het levensverhaal van een seksverslaafde en aan lager wal geraakte handelsreiziger
Lucide decor
Ondertussen blijft Nick Cave met zijn Bad Seeds ijzersterke albums uitbrengen. Dubbel-cd Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus wordt in gezaghebbende muziekbladen al omschreven als zijn magnum opus. Maar als na een hiaat van enige jaren Dig!!! Lazarus Dig!!! in de winkel ligt wordt die ook onder lovende recensies bedolven. En voor wie denkt dat Nick Cave zijn kruit inmiddels verschoten heeft die heeft het falikant mis. In 2013 verrast hij vriend en vijand met het uiterst ingetogen Push The Sky Away waarop het instrumentarium het lucide decor vormt voor zijn uit hun voegen van spanning barstende songs. De superlatieven in de pers liegen er niet om.
Skeleton Tree
Tijdens de opnames van opvolger Skeleton Tree (2016) overlijdt Nick Cave's vijftienjarige zoon na de val van een klif in zijn woonplaats Brighton. Cave worstelt met zijn creativiteit en weet even niet hoe het nu verder moet. De vergelijking met A.F.Th. van der Heijdens requiemroman Tonio dringt zich hier op. Met hulp van zijn rechterhand, de multi-instrumentalist Warren Ellis weet Cave het album tot een goed einde te brengen. Het is een van de mooiste en meest persoonlijke uit zijn hele carriere. De ontstaansgeschiedenis is vastgelegd in de hartverscheurende documentaire One More Time With Feeling. Oktober 2017 staat Nick Cave met zijn Bad Seeds in de Amsterdamse Ziggo Dome en bewijst op overweldigende wijze dat zijn uiterste houdbaarheidsdatum nog lang niet verstreken is.
Discografie
(Met uitzondering projecten, soundtracks en compilatiealbums)
* From Her To Eternity (1984)
* The Firstborn Is Dead (1985)
* Kicking Against The Pricks (1986)
* Your Funeral......My Trial (1986)
* Tender Prey (1988)
* The Good Son (1990)
* Henry's Dream (1992)
* Live Seeds (1993)
* Let Love In (1994)
* Murder Ballads (1996)
* The Boatman's Call (1997)
* No More Shall We Part (2001)
* Nocturama (2003)
* Abottair Blues/The Lyre Of Orpheus (2004)
* Dig!!! Lazarus Dig!!! (2008)