De ontwikkeling van Ayurveda door de eeuwen heen
DE ONTWIKKELING VAN AYURVEDA DOOR DE EEUWEN HEEN
In de derde eeuw v. Chr. werd tijdens de Maurya-dynastie door koning Asoka een netwerk van ziekenhuizen, gezondheidsklinieken en kruidenkwekerijen opgezet. Zijn regering luidde een periode van grote bloei van wetenschappen en kunsten in. Tezamen met het boeddhisme werd in de eeuwen daarna de ayurvedische gezondheidszorg overgebracht naar Tibet, Indochina, Indonesië, China en Japan, waar regionale varianten ontstonden. Khotan in Centraal Azië had een universiteit waar veel Indiase geleerden lesgaven. Door handelsrelaties en culturele invloed breidde ayurveda zich tot aan de 15e eeuw uit tot over een groot gedeelte van Zuidoost Azië, inclusief de ontelbare eilanden van de Oostindische archipel, van Sumatra tot Nieuw-Guinea.
In de 8e eeuw stelden verscheidene ziekenhuizen in Bagdad en andere plaatsen in het Midden-Oosten ayurvedische artsen in leidinggevende functies aan. De roem van het ayurvedische geneeskundig systeem verspreidde zich over de hele toenmalige beschaafde wereld: Perzië, Arabië, Griekenland, Rome en China. India werd gezien als het centrum van kennis en veel filosofen en geleerden bezochten India om nieuwe kennis op te doen.
Vanaf de 4e eeuw kregen de universiteiten van Nalanda en Valabhi een belangrijke functie. Hier werden wetenschappen als wiskunde, astronomie en geneeskunde verder ontwikkeld. Varahamihira, een veelzijdig geleerde uit die tijd, deed hier zijn botanisch en farmacologisch onderzoek. Nalanda trok veel studenten aan vanuit het buitenland. De toelatingseisen waren hoog; slechts een op de tien studenten werd toegelaten. Deze universiteiten werden gefinancierd door de omliggende steden. Naar verluidt beschikte de universiteit van Nalanda in de 12e eeuw over een bibliotheek van negen miljoen boeken. Na de plundering in 1199 door Afghaanse legertroepen, brandden de restanten van de bibliotheek zes maanden lang.
De invloed van de Britse overheersing op Ayurveda
Halverwege de vorige eeuw veranderde het beleid van de Engelse kolonisator ten aanzien de Indiase samenleving. Zo kreeg de Calcutta Native Medical Association, de overkoepelende organisatie die zich inzette voor de ayurvedische geneeskunde, in 1835 de opdracht om niet langer de grondbeginselen van ayurveda te verspreiden.
In plaats daarvan werd overgegaan tot de oprichting van medische faculteiten naar Europees model. Deze maatregel had echter nauwelijks invloed op de Indiase gezondheidszorg. In vergelijking met volgens de oude tradities geschoolde artsen, bleef het aantal moderne artsen klein. Veel afgestudeerden verkozen een baan bij snel groeiende staatsinstellingen zoals het leger, het gevangeniswezen en de spoorwegen.
Rond de eeuwwisseling vond een polarisatie plaats. Geregistreerde artsen die samenwerkten met ayurvedische artsen werden bedreigd met intrekking van hun registratie als arts. In het spoor van de nationale bewustwording rond 1920, herleefde de scholing in ayurveda weer. In 1921 opende Mahatma Gandhi in Delhi het Tibbi College, waarna andere instellingen snel volgden.
Recente ontwikkelingen
Na de onafhankelijkheid in 1947 ontstond door toedoen van de Indiase regering (invloed Ghandi) een redelijke mate van integratie van ayurveda en moderne geneeskunde. Er zijn verschillende projecten gestart met het doel opleidingen en wetenschappelijk onderzoek te bevorderen.
Op het ogenblik zijn er rond de 125 universiteiten en instituten voor opleidingen in de ayurvedische geneeskunde. Veel daarvan zijn verbonden met een universiteitsziekenhuis. Vanaf 1963 kon men nog westerse geneeskunde en ayurveda parallel aan elkaar studeren. Op dit moment moet de student op sommige universiteiten een keuze maken. De vraag naar een plaats op de universiteit is zeer groot en velen worden dan ook uitgeloot. De opleiding tot ayurvedisch arts duurt vijf en een half jaar. Als de student zich toelegt op chirurgie, dan omvat het pakket behalve moderne chirurgie ook ayurvedische specialismen als de behandeling van hemorroïden, oogchirurgie en kaakchirurgie.