De belangrijkste ontdekking door het Christendom

Inleiding

Ergens is het wel begrijpelijk dat het Christendom één van de drie grote religies op deze planeet is. Het is namelijk één van de weinige religies die vergeven , een belangrijk onderdeel van naastenliefde, als centrale punt heeft opgenomen in haar regels. Het jammerlijke is alleen dat het nooit geprobeerd heeft om mensen te leren vergeven. Er wordt alleen maar gedaan alsof vergeven de natuurlijke staat is van de mens.

Christendom

Hoewel het Christendom een religie is die voortkomt uit andere religies, zo is het Judeaïsme ook een religie die het idee van een enkele god hanteert, is het één van de eerste religies die naastenliefde koppelt aan vergeven. In een tijd dat de meeste religies spraken van “Oog om Oog, tand om tand”.Hoe moeilijk het blijkt te zijn om naastenliefde te realiseren blijkt alleen al uit het feit dat de volgende grote religie, de Islam, naastenliefde verplicht oplegt door het tot één van

de pijlers van de islam te maken. De naastenliefde in het Christendom is geen verplichting, maar een noodzakelijkheid om je mens te kunnen voelen. Maar wat eigenlijk nog veel belangrijker is, is dat die naastenliefde begint met vergeven van je medemens, maar ook jezelf. Natuurlijk zit er een vreemde kronkel in het principe van vergeven. Want je mag jezelf niet zomaar vergeven, daarvoor moet je eerst geloven in Jezus. Maar wat nu als je dat Jezus deel weglaat en jezelf toch vergeeft. Uit een zin als:

Wie zonder zonden is werpe de eerste steen.

zou je kunnen lezen dat je eerst moet nadenken voordat je iemand beschuldigt en je bent zelf ook iemand. Dus misschien moet je ook eerst over je eigen daden nadenken voordat je jezelf beschuldigt en veroordeelt .

Nadenken

Maar veel belangrijk in het naastenliefde idee is dat je vergeeft. Maar om te kunnen vergeven moet je nadenken. Het is dus niet voldoende om te vergeven. Nu kun je je twee dingen afvragen. : Wat is vergeven? En

Waar moet ik over nadenken?

Het punt met vergeven is, dat het pas mogelijk is als je weet wat jij vindt van wat de ander je aangedaan heeft. Het is dus niet voldoende om een norm te nemen:

Je mag niet stelen.

Vervolgens te kijken of wat de ander heeft gedaan stelen is en hem dan te vergeven voor zijn diefstal. Dat is geen vergeven, dat is iets met de mantel der liefde bedekken. Dat is geen naastenliefde, maar liefde voor je ondergeschikten. Dat heet geen vergeven maar amnestie verlenen. Jij bepaalt namelijk een norm op basis waarvan je het gedrag van een ander beoordeelt. Je stelt je dus boven de ander en maakt hem daarmee tot onderdaan. Naastenliefde betekent dat je de ander als je gelijkwaardige behandeld. Dat betekent dat je de ander bekijkt zoals je jezelf zou bekijken.

Je zult dus moeten nadenken over wat de ander jou heeft aangedaan. Dat betekent zoveel als zijn gedrag bekijken en onderzoeken, maar ook hoe je dat gedrag hebt ervaren bekijken en

onderzoeken. Dat is dus niet hetzelfde als wat ouders vaak tegen hun kinderen roepen:

Weet je wel wat je hebt gedaan?

Of:

Heb je wel nagedacht bij wat je deed?

Of wat leerkrachten nog wel eens willen zeggen:

Denk toch eens na bij wat je doet!

Dat is geen nadenken om te vergeven, dat is overdenken om te voorkomen dat je het in de toekomst nog eens doet. Maar het gaat voorbij aan het feit dat het menselijke bestaan fouten maken betekent. Vaak ook nog eens fouten omdat we hebben nagedacht over wat we wilden doen.

Het gevolg van dat nadenken over onze fouten is vaak niet het onszelf vergeven, maar het zoeken naar manieren om die fouten niet meer te maken of ze te verbergen voor anderen.

Vergeven

Het gaat er dus om na te denken over wat we ervaren als anderen ons of wijzelf onszelf iets aandoen. Vanuit dit overdenken van de ervaring kunnen we vervolgens gaan kijken of we kunnen vergeven, want vergeven is wel een actief proces. Het is een bewust proces waarbij we ons bewust worden van het feit dat de ander ons iets heeft aangedaan wat we niet leuk vonden,

maar waarin we begrijpen dat mensen fouten maken omdat ze net zoals wij mensen zijn.

Je zou zelfs kunnen stellen dat in een wereld waarin we elkaar gelijkwaardig willen behandelen het vergevingsdeel van naastenliefde het belangrijkste is wat we kunnen doen. Want vergeven betekent dat je erkent dat de ander net als jij mens is. Vandaar ook dat vergeven iets is wat je doet voor jezelf en niet voor anderen. Vergeven geeft je namelijk de mogelijkheid om niet alleen je eigen menselijkheid te zien, maar ook de menselijkheid van je medemens.

Het enige punt met vergeven is eigenlijk dat je het jezelf niet kunt leren. Tenminste niet in een wereld waarin het gaat om beter te zijn dan anderen, niet betrapt te worden op je fouten of de verantwoordelijkheid voor je fouten op anderen af te wentelen.

Afbeeldingen

Cepolina