Willy DeVille 1950 - 2009

Inleiding

Hoewel wijlen Willy DeVille nooit de megastatus van een Bruce Springsteen heeft behaald, zoals hem aan het begin van zijn loopbaan voorspeld werd, is zijn werk van onschatbare waarde geweest voor de muziekgeschiedenis. Als weergaloos performer en begenadigd connaisseur heeft hij menig auditief juweeltje voor de vergetelheid behoed. Van het begin tot het bittere eind compromisloos verdient hij de eretitel "Keeper Of The Flame"  dan ook ten volle.

Punk

Medio jaren zeventig is zijn band Mink DeVille het huisorkest van de welhaast legendarische New Yorkse club CBGB's, waar The Ramones, Patti Smith, Talking Heads, Television en Blondie allen hun loopbaan in de steigers zetten. Vanwege de connectie met die club wordt DeVille onder de categorie punk geschaard. Volkomen ten onrechte. DeVille's muziek is stevig geworteld in de traditionele Amerikaanse rhythm and blues, rock and roll en soul. Ook zijn als immer kek gesoigneerde outfit heeft niks tot weinig van doen met het in punk kringen gecultiveerde kloffie van gescheurde broeken, veiligheidsspelden en rafelrandjes.

Miskend

In eigen land is William Borsay, zoals Willy bij de birgerlijke stand staat ingeschreven, altijd een beetje miskend gebleven. En dat terwijl hij toch een uitmuntend zanger is die met zijn karakteristieke aardappel-in-de-keel stem schijnbaar moeiteloos smacht, verleidt of de bluesbrul uit zijn tenen haalt. Vooral in Nederland en Duitsland weet het publiek hem op de juiste waarde in te schatten. In Europa scoort hij met de, van het door Jack Nitzsche geproduceerde debuut Cabretta, getrokken single Spanish Stroll een grote hit. ook zijn optredens aan deze kant van de oceaan zijn keer op keer een belevenis.

Popgeschiedenis

De met een overdaad aan romantiek behepte DeVille doorkruist de Amerikaanse popgeschiedenis met een gemak alsof hij het zelf allemaal heeft uitgevonden. En en passant weet hij zo menig obscuur liedje van een nieuw gouden randje te voorzien, al is hij zelf ook geen onverdienstelijk songschrijver. Op het met medewerking van Doc Pomus, onder meer bekend van zijn werk met Elvis Presley, tot stand gekomen Le Chat Bleu, krijgt zijn eclectische stijl haar definitieve vorm die vervolmaakt wordt op Coupe De Grace, volgens velen het beste album van Mink DeVille. De daaropvolgende platen zijn echter van wisselvallige kwaliteit waaraan wellicht Willy's hardnekkinge drugs- en drankverslaving debet aan is. Wel scoort hij in Nederland nog hits met het zwierige Demasiado Corazon (1984) en de verrassende mariachi-versie van het door William (Bobby) Roberts geschreven, maar door Jimi Hendrix beroemd gemaakte Hey Joe.

New Orleans

Vanaf 1987 zegt DeVille zijn band, die toch al steeds van samenstelling verwisselde, vaarwel en gaat hij onder eigen naam opereren.  Enkele jaren daarna verlegt hij zijn actieradius van geboorteplaats New York naar New Orleans, muziekstad bij uitstek. Daar maakt hij samen met giganten als Allen Toussaint , Eddie Bo en Dr, John het prachtige album Victory Mixture, een verzameling bekende en minder bekende soul en New Orleans nummers. In het kielzog daarvan zet hij met een keur van artiesten waaronder de laatste twee een grootscheepse, vier uur durende live-revue op touw die de Mardi Gras, het jaarlijkse New Orleans carnaval, naar de mensen brengt. Het kleurrijke spektakel is ook in diverse Europese steden te zien.

Heroïne

In 2000 kickt Willy DeVille definitief af van zijn slopende heroïne verslaving. Nog geen jaar daarna verrast hij vriend en vijand met het schitterende vijf sterren album Horse Of A Different Color, waarop hij andermaal diep graaft in zijn eigen muzikale roots. Voor deze studio-plaat heeft hij zich omringt met een clubje uitgelezen muzikanten waaronder toetsenist Spooner Oldham, co-producer Jim Dickinson en de befaamde Muscle Shoals ritme-sectie. Een plaat boordevol bezieling. De cd's die zullen volgen halen het niet bij dir kostbare kleinood, maar zijn nooit beneden de maat. Ook de optredens van DeVille zijn nog steeds van constante kwaliteit.

Ziekbed

Juni 2009 verblijft Willy deVille in het ziekenhuis voor de behandeling van hepatitis c. Naast de leverontsteking ontdekken de dienstdoende artsen dat de zanger alvleesklier kanker in de vierde graad heeft. De aanstaande optredens en alle andere activiteiten van Willy worden subiet afgezegd. De familie brengt via de media naar buiten dat zijn toestand, weliswaar zorgelijk, maar stabiel is. De goede verstaander weet wel beter. In de nacjt van donderdag 6 augustus 2009 slaat het onvermijdelijke noodlot toe. Willy deVille overlijdt in een New Yorks ziekbed in aanwezigheid van zijn derde vrouw Nina.

Discografie

Mink DeVille

  • Cabretta (1977)
  • Return To Magenta (1978)
  • Le Chat Beu (1980)
  • Coupe De Grace (1981)
  • Where Angels Fear To Tread (1983)
  • Each Song Is A Beat From My Heart (1984)
  • Sportin'Life (1985)

Willy DeVille

  • Miracle (1987)
  • Victory Mixture (1992)
  • Backstreets Of Desire (1992)
  • Live (1993)
  • Loup Garou (1995)
  • Horse Of A Different Color (2001)
  • The Willy DeVille Acoustic Trio Live In Berlin (2002)
  • Crow Jane Alley (2004)
  • Pistola (2008

Links

http://www.leerwiki.nl/Wie_is_Aretha_Franklin

http://www.leerwiki.nl/Wie_is_Jimi_Hendrix

http://www.beroemd.gerelateerd.nl/

http://www.bekendemuziek.jouwpagina.nl/