Waarom de maanlanding niet fake is

De maanlanding is echt gebeurd. Maar niet iedereen is het erover eens. Het is dan ook een dankbaar thema om over te speculeren. Er zijn dan ook tal van 'bewijzen' die kunnen aantonen dat de maanlanding opgezet spel zou zijn. Helaas voor deze fantasten zijn hun bewijzen niet waterdicht en de meesten kunnen op een simpele manier verklaart worden. Hieronder een overzicht van de meest courante theorieën die vals blijken te zijn.

Stelling 1: De lichtinval op maanfoto's zit verkeerd!

De enige lichtbron op de maan is de zon, er staan namelijk geen lantaarnpalen. Nochtans beweren de niet-gelovers dat er geknoeid is met de belichting van de maanlanding. Zo zijn objecten die in de slagschaduw liggen van de maanlander toch verlicht en zichtbaar. Een beroemd voorbeeld is de astronaut die de trap afdaald langs de schaduwzijde, maar waarbij de astronaut en zijn USA embleem nog steeds zichtbaar zijn. Tegenstanders argumenteren dat deze foto duidelijk bewijst dat de amerikanen in hun hoogheidswaanzin zodanig met de foto geknoeid hebben dat ze de beginnerslessen optica vergeten zijn.

Lichtinval verklaart door het albedo effect:

Mooie theorie, maar helaas simpel te verklaren. Het maanlandschap is bedekt met regoliet, een gesteente dat niet terug te vinden is op aarde, maar sinds kort wel synthetisch na te maken. Dit maangesteente ligt in een zeer fijn poeder op het maanoppervlak en hierdoor heeft het een groot albedo of lichtweerkaatsing. Ongeveer 8% van het licht wordt gereflecteerd. Doordat het stof zo fijn is, wordt het licht in alle richtingen gereflecteerd. De achterkant van de maanlander wordt dus wel belicht, maar slecht met 8% van de sterkte. Dit is echter wel voldoende om het witte astronautenpak te doen oplichten. Daarenboven mogen we niet vergeten dat de aarde zelf natuurlijk ook licht weerkaatst. Dit effect is wel geringer, maar daarom niet minder waar.

Maar als dat maanstof zo fijn is, waarom is het niet weggeblazen door de raketmotoren?

Een zeer goede en kritische vraag met een simpel antwoord. De uitlaatgassen van de raketmotoren verspreiden zich erg snel in het luchtledige. Doordat er geen atmosfeer is, is de rookpluim veel breder dan op aarde. Op geen enkele foto van de landing is dwarrelend maanstof te zien omdat er enkele uren tussen de landing en de wandeling zitten vanwege de vele veiligheidchecks die de astronauten uitvoerden alvorens hun tuig te openen.

Stelling 2: De Amerikaanse vlag wappert in het luchtledige!

Als je kijkt naar de videobeelden die geschoten zijn tijdens het planten van de amerikaanse vlag op het maanoppervlak zie je duidelijk dat de vlag een golvende beweging maakt. In het luchtledige zou de vlag als een egaal stuk stof moeten bengelen aangezien er geen luchtweerstand is.

De vlag wappert, maar niet in de wind.

Deze klassieker is al tot treurenstoe uitgelegd. Uit plaatsgebrek was de vlag sterk opgevouwen en verpakt. Om de staander in het marsoppervlak te krijgen werd er aan de paal gewrikt. Hierdoor beweegt de vlag mee, maar door de vouwen in het doek lijkt het alsof er een windje blaast, wat natuurlijk niet kan.

Stelling 3: Het zogezegde maanstof is helemaal niet uniek, maar teruggevonden in Alaska.

De zogezegde maanstenen die meegenomen zijn vanop de maan bestaan uit regoliet, een gesteente dat niet op aarde is terug te vinden. Nochtans zijn er meteorieten gevonden met identiek dezelfde samenstelling, en die werden gevonden in Alaska, een amerikaanse staat.

Maangesteente is inderdaad terug te vinden op aarde.

Het feit dat het maangesteente terug te vinden is op aarde hoeft geen contradictie te zijn. De meteorieten die gevonden zijn bestaan inderdaad uit hetzelfde gesteente, maar met veel minder vluchtige componenten. Men gaat ervan uit dat deze meteorieten brokstukken zijn van de vele inslagen op de maan die tot op de aarde terecht zijn gekomen. De maanstenen die teruggebracht werden van de maan zijn trouwens uitgedeeld door Amerika aan de andere wereldmogendheden. Rusland, China en Indië kregen stalen van het maangesteente, zogezegd als blijk van goede wil, maar niet in het minst om te pochen over hun prestatie.