Wat wil je weten over ellende met schouders

Schouderpijn en ontsteking

Uit het leven gegrepen: ik zit nu voor de derde keer thuis met een schouderblessure. Weliswaar met een tussenperiode van 15 jaar. Dat noemt de dienstdoende chirurg dan chronische cuff. Hij zal wel gelijk hebben maar ik wil er nu toch wel het fijne van weten. En aangezien ons dit allemaal kan overkomen, ik hoop voor jullie van niet, hierbij een life verslag van een opspelend schoudergewricht.

Anatomie van de schouder

♦ De schouder bestaat uit 3 beenderen: het schouderblad,de bovenarm en het sleutelbeen. Het schoudergewricht wordt gevormd door de pan (een deel van schouderblad) en de kop van de bovenarm. Rond het gewricht bevindt zich een gewrichtskapsel. Rond dit kapsel lopen spieren en pezen (ook peesblad genoemd) en de combinatie van deze spieren en pezen vormen samen de ‘cuff’.

♦ Een onderdeel van deze cuff is dan weer de ‘Rotator-cuff’: 4 pezen (één bovenaan, één vooraan en 2 achteraan) die de bovenarm met de schouderkop verbinden.

♦ In dt geheel is een slijmbeurs (bursa) voorzien door moeder natuur.

♦ Tot slot van deze les biologie: ook botaangroei speelt een rol bij schouderklachten: (spontane) botvorming aan de onderkant van het schouderdak verkleint de doorgang voor het peesblad tussen schouderkop en het schouderdak. Gevolg: inklemming met pijnscheuten (zie verder) als gevolg.

Hoe kom je aan een rotator-cuff scheur?

De uitleg spreekt voor zich: als je iets veel gebruikt, verslijten dingen. Dat geldt voor auto’s, kleding, schoenen maar ook voor lichaamsdelen! Je kunt je dus wel voorstellen dat de rug, knieën, enkels en uiteraard ook de schouders elke dag voor ons in de weer zijn. In het geval van deze cuff ben je je daar pas van bewust als je, zoals ik nu, 3 maanden met een potsierlijke mutella met aangehecht kussen mag rondlopen!

Om terug te komen op het medische verhaal: ter hoogte van hun aanhechtingsplaats zijn de schouderpezen onderhevig aan slijtage en gaan scheuren. Ik kan jullie verzekeren: het is een zeer pijnlijke toestand waar je zeker niet op moet zitten wachten!

Hoe weet je dat je lid bent van de ’cuff’ fanclub?

Alhoewel er variaties zijn in het scheuraanbod die ik in een volgend artikel uitleg, zijn dit de alarmsignalen:

1. Krachtverlies: je kunt je tennisracket nog beetpakken maar je gebruikelijke fraaie forehand belandt nu halfweg het terrein met dezelfde inspanning, je krijgt de schroefdop niet meer van een fles cola, een autogordel interesseert je niet meer want het is stilaan een marteling om dat ding te bedienen, een krat bier krijg je niet meer in of uit je winkelkarretje, golf spelen doe je met behulp van zware pijnstillers en ga zo maar door.

2. Tandpijn in je schouder: daar kun je de pijn het best mee vergelijken! Een doffe, zeurende ellende… ter hoogte van je schouder en bovenarm… Ik noem deze periode uit ervaring de chronische periode: je voelt dat er iets mis is maar probeert er mee te leven en hoopt (dan nog) op beterschap!

3. Pijnscheuten! Loop je al wat langer rond met je blessure dan krijg je, naast de ‘tandpijn’ die je al dagelijks hebt, pijnscheuten bij bepaalde bewegingen, zeker acties boven schouderhoogte, en je leert al heel snel wanneer je die mag verwachten. Het meest typische geval: een jas aantrekken! Je leert binnen de kortste keren om de mouw eerst voorzichtig en traagjes over je slechte arm te schuiven… Je bent nu in de fase van geen weg terug beland: de huisarts en chirurg komen stilaan in beeld!

4. Slapen? Ik hoop dat je alleen slaapt of voor je partner: in een separaat, afzonderlijk in te stellen tweepersoonsbed. Je kan immers niet slapen op de gekwetste schouder dus er wordt wat afgewoeld, gezucht en opgestaan en dit enkele keren per nacht. Als je dan ook al geen rugslaper bent, heb je nog een extra handicap! Een tussenoplossing is dan om halfzittend slapen af te wisselen met gewoon plat liggend slapen… vandaar mijn tip om je eigen bedhelft te kunnen beheren!

Je beste vrienden: pijnstillers en de ijszak!

Hoe zwaarder de pijnstillers, hoe meer last van je maag en je kunt die rommel toch niet je verdere leven lang innemen met ook nog eens het risico op een verslaving?

Tips voor ijs leggen:

• wikkel de ijspackage uiteraard in een doek om verbranding van de huid te voorkomen (ook uit eigen ervaring want je denkt: hoe kouder, hoe sneller de pijn weg is. Dat is ook wel zo maar oefen dan maar wat meer geduld want het duurt maanden vooraleer de littekens van die ijsverbranding weg zijn! En jeuk natuurlijk!

• Beter laat dan nooit: bij mijn (nu) 3de operatie leerde ik van mijn fysio dat die hele ijskuur maar 15 minuten nuttig is, langer hoeft dus niet! Beter een aantal keer per dag (als je een pijnalarm krijgt) dan één uur met die onhandige ijszak te frommelen want dat onding blijft immers niet op de juiste plaats liggen behalve als je heel stilletjes op de bank TV gaat zitten kijken!

Kleding!

Even speciaal vermelden: kleding is natuurlijk een ramp! Tips uit eigen ervaring:

• Leen een paar stukken kleding die enkele maten te groot zijn; vooral als je alleen bent en een jas aanmoet, is het in het begin nogal wat proberen en kunstjes leren! Grote, diepe zakken aan de buitenkant, liefst nog met een ritssluiting afgedekt, voor je allernoodzakelijkste dingen zoals GSM en portefeuille...

• Liefst voorzien van (druk)knopen: die kan je zelf namelijk nog dicht (proberen) te knijpen; een ritssluiting is al helemaal een ramp!

• In huis kun je je normale kleding dragen maar hou er wel rekening mee dat het armkussen voorzien is van velcrosluitingen: die helpen ter hoogte van je buik alle kledingstukken om zeep!

• Vooral de eerste 6 weken als je vastgekluisterd zit aan het armkussen: stevige schoenen want als je op je arm zou gaan vallen, zijn de gevolgen niet te overzien. Denk er ook aan dat je geen schoenen kunt binden, dus geen veters. Of gespen!

• Broeken: gemakkelijkheidshalve: alleen met een elastischd band! Mijn favoriet: trainingsbroeken!

• Shirts: best met een kraagje of roltrui om irritatie van de schouderband te voorkomen. Die schouderband gaat na enkele weken echt vervelen en irriteren.

Conclusie

Op spontane genezing hoef je niet te hopen tenzij er een (medisch) wonder gebeurt… Pezen hebben geen bloedvaten dus ook geen bloedtoevoer. Ze genezen dus niet vanzelf (in tegenstelling tot spieren). Aangezien dit artikel te lang wordt, volgt in deel 2 het operatief ingrijpen en de nazorg.

Tip: Operaties zoals ze echt worden uitgevoerd! (Tip: rechtsboven Nederlands als taal kiezen!)

Lees ook: Heb je ook een schouderprobleem?