Dyslexie, een falend geheugen in het dagelijkse leven

Dyslexie, een falend geheugen in het dagelijkse leven.

Als je artikelen over dyslexie leest gaan die bijna altijd over het niet kunnen lezen en schrijven, maar dyslexie beïnvloed je leven dusdanig op allerlei fronten. In dit artikel beschrijf ik een falend geheugen. Voor mensen met dyslexie heel herkenbaar. Erg lastig, vooral omdat de buitenwereld het vaak niet begrijpt en het als dom bestempeld. Met voorbeelden uit de praktijk wil ik uitleggen wat het betekent om een falend geheugen te hebben.

Altijd alles kwijt!

Ben je ook altijd alles kwijt, je sleutels, je pen , maar ook serieuze zaken als je ID kaart of je portemonnee. Veel mensen zullen zeggen ja ik ben ook wel eens wat kwijt, maar heb je dyslexie dan ben je standaard alles kwijt, gewoon omdat je niet meer weet waar je het hebt neergelegd. Zo kwam ik wekelijks met mijn kinderen in de manege, de zadelkamer moest op slot in verband met diefstal, wekelijks zaten er sleutels in het slot, altijd van hetzelfde meisje, zeker ook dyslectisch volgens mijn dochter. Bij navraag bleek ze problemen met de spelling te hebben, dit zou een indicatie kunnen zijn. Een vader van een dyslectische dochter, vertelde me dat zijn dochter een sleutel van hem wilde lenen. Ze was de sleutel kwijt, had de reservesleutel gepakt en was die ook kwijt. Maar volgens hem werd het vervelender toen ze een cd van een vriendin geleend had. Het hele huis moest worden afgezocht en uiteindelijk is de cd op een heel onlogische plek terug gevonden. Het kost veel tijd als je van huis gaat en je portemonnee is zoek, wil je winkelen, maar je tijd gaat op aan zoeken. Dit zijn bijna dagelijkse gebeurtenissen in het leven van iemand met dyslexie. Een moeder van een dyslectische zoon vertelde dat ze hem telkens naar de politie stuurde om aangifte te doen, maar dat hij altijd zijn portemonnee weer terug vond ook al duurde dat een week. De politie zal wel denken!

Vergeten!

Vergeten is de oorzaak dat je alles kwijt bent. Het geheugen faalt op de één of andere manier. Je weet immers niet meer waar je het hebt neergelegd. Je vergeet niet zo maar iets, maar je vergeet alles. Meerdere keren per week moet ik de deur open doen voor iemand die zijn sleutels is vergeten. Meestal vraag ik als ze weggaan wel of ze een sleutel hebben, maar ik ben niet altijd in de buurt! Toen mijn kinderen zelf naar school en sport konden gaan was het veelvoorkomend dat we weer terug moesten om bijvoorbeeld de jas op te halen of sportkleding. Mijn jongste zoon spande de kroon, hij zei dat hij dorst had, ging naar de keuken en even later vond ik een fles met de dop ernaast en een beker drinken, dan was hij blijkbaar vergeten dat hij dorst had. Niet zo erg , maar het wordt vervelender als je afspraken vergeet. Heb je een afspraak vergeten, dan zou dat een keer kunnen voorkomen, maar vergeet je vaker een afspraak, dan is dat erg lastig uitleggen. Kinderen met dyslexie krijgen extra begeleiding op school van een RT leerkracht op het voortgezet onderwijs moeten ze zelf naar die afspraak toe. Een RT-er vertelde mij die kinderen aan het begin van de dag te plannen, het hoort er nu eenmaal bij verzekerde hij me.

Chaos!

Je huis en hoofd zijn af en toe een chaos. Stel je voor je moet weg, hebt met vriendinnen afgesproken en je sleutels zijn kwijt. Overal zoeken, het moet snel, want je hebt bijna geen tijd meer, uiteindelijk zijn er bakjes omgegooid,jassen uit de kast gehaald, misschien in het colbert, alles op bed gegooid, laat maar liggen denk je, uiteindelijk vind je de sleutels en gaat gehaast weg. Sta je bij de bioscoop, kom je er achter dat je toch je tas thuis hebt laten liggen. Dit is niet uit te leggen aan iemand. Vaak hoor je “ik vergeet ook wel eens wat” dat heeft iedereen!

Wat kun je hieraan doen?

Om dit te verbeteren kun je momenten inlassen om rustig na te denken wat je allemaal mee moet nemen,bijvoorbeeld bij de voordeur. Zorg altijd dat je op tijd bij de voordeur staat, hoe meer tijd de rustiger je kunt nadenken. Je moet voor jezelf truckjes bedenken hoe je iets kan onthouden. Mijn zoon nam altijd speelgoed overal mee naar toe, hij nam altijd tien dingen mee, zo kon hij tellen of hij alles weer mee naar huis nam. Verder moet je alles opschrijven op een whiteboard of een kladpapiertje, alles wat je nog moet doen of wat je niet mag vergeten. Ik vond regelmatig briefjes met sokken aantrekken of tas inpakken en dat hielp! Je kunt het best met humor hiermee om gaan, want het is vervelend genoeg! Je doet het niet me opzet!

Tip

• Het boek: "Wij zijn niet dom!" van Pamela Maniet-Bellerma bevat veel tips ook geschikt voor kinderen.

• Het boek: Studeren met dyslexie van Nel Hofmeester bevat veel tips voor studenten