Misverstanden over rouw

Als alle feestdagen en seizoenen van één jaar zijn gepasseerd, is de rouw voorbij.

Onze omgeving wil graag dat alles weer "normaal" wordt. Dus moet het na een jaar wel over zijn. Dat hoeft helemaal niet. Ook na vele jaren kunnen het gemis en het bijbehorende verdriet nog groot zijn. Wel worden op den duur de scherpe kantjes minder, maar het leven wordt nooit meer hetzelfde. In die zin duurt rouwen, het gemis, een leven lang.

Het is niet normaal als je tegen iemand praat die overleden is.

Dat kan juist heel goed zijn. Praten tegen bijv. een foto van de overledene, of bij het graf geeft een gevoel van verbinding en dat kan troost en steun geven.

Om verlies te verwerken, moet je er veel over praten.

Dat is niet altijd nodig. Er zijn verschillende manieren om te rouwen. Erover praten en steun zoeken bij anderen kan helpen, maar ook gaan sporten, creatief bezig zijn of hard werken kunnen een manier zijn.

Rouwen doe je alleen.

Veel mensen vinden het moeilijk om hun verdriet en emoties aan anderen te tonen. Vinden zichzelf dan zielig of denken anderen ermee lastig te vallen. Maar we leven niet alleen,maar altijd in relaties met anderen, op school, op het werk, in de familiekring, de kerk, de sportvereniging enz. Veel mensen uit je omgeving voelen mee, willen graag iets doen, maar weten vaak niet hoe of durven niet. Durf dus om hulp en steun te vragen. Je staat echt niet alleen.

Rouw verloopt volgens een vast patroon.

Dus niet. Wel zijn er verschillende wetenschappelijke modellen die het rouwproces beschrijven in rouwtaken of het rouwproces onderverdelen in rouwfasen. Dit kan helpen om inzicht te krijgen in wat er allemaal met je gebeurt als je rouwt. Lees voor meer informatie hierover het artikel Wat is Rouw? Als rouwende heb je echt geen vaststaand schema om van verdriet te helen. Iedereen doet het op zijn eigen manier in zijn eigen tempo.

Je moet de overledene loslaten, om weer verder te kunnen.

Juist niet. Loslaten in de zin van er niet meer over praten, er niet meer over huilen, er niet meer aan te denken kan een manier zijn om ermee om te gaan. Maar veel rouwenden hebben meer steun aan het voelen van een blijvende verbinding met de overledene. Door bijv. regelmatig naar het graf te gaan, terug te denken aan mooie momenten samen, foto's een mooie plek te geven, gewoontes of tradities in ere te houden enz.

Als je goed wilt rouwen, moet je door de pijn heen.

Het gaat er juist om de emoties te reguleren, d.w.z. niet overspoeld te worden door alle gevoelens, maar ook niet alles blokkeren. Het is ook nodig teveel pijn te kunnen vermijden om het draaglijk te houden. Je hoeft het verdriet niet altijd op te zoeken. Behalve emotionele verwerking is ook rationele verwerking belangrijk, dus denken over wat er gebeurd is, over hoe het verder moet, over zingeving.

Rouwen doe je pas als iemand dood is.

Als er sprake is van een ziekbed dan begint het rouwproces eerder. Je rouwt om het verlies van je geliefdes gezondheid, van de mens die hij/zij ooit was en van jullie leven samen. Dit wordt ook wel "anticiperende rouw" genoemd. Daarnaast kun je ook rouwen om andere verliezen, zoals verlies van werk of verlies van gezondheid.

Het maakt niet uit of iemand plotseling of na een langdurig ziekbed komt te overlijden.

Het maakt niet uit hoe iemand overleden is, het verlies blijft even groot. Maar de schok is groter als het overlijden plotseling is. Als een sterfgeval niet (helemaal) onverwacht komt, bijvoorbeeld na een ziekbed, dan hebben mensen de gelegenheid om al voor het overlijden afscheid te nemen en het verlies deels te accepteren. Dat geeft ze een ‘voorsprong’ in de rouwverwerking.