Hoe behandelt de kinderpsycholoog een eetstoornis bij kinderen

Kinderpsychologen en de eetstoornis bij kinderen

Om te kunnen leven,groeien, spelen… heeft een kind voldoende voedingsstoffen nodig. Ouders zijn dus erg betrokken op wat en hoeveel hun kind eet. Bij het opduiken van problemen op dit vlak, kunnen ouders de schrik stevig te pakken krijgen. Zij zijn immers bezorgd om de goede ontwikkeling van het kind. Een kinderpsycholoog adviseert.

De eetstoornis behandeling door...ouders

In hun poging om het probleem aan te pakken, kunnen ouders zich hierbij wenden tot minder aangewezen tactieken. Men wil teveel druk op het kind uitoefenen, of wordt te meegaand in de wensen en grillen van het kind. Het kan dan gebeuren dat de aanpak van de ouders eetproblemen in stand houdt.

Het gezin en de eetstoornissen

Problemen in het voedingspatroon van een kind kunnen verregaande gevolgen hebben op de relatie met zijn ouders. De tafelmomenten kunnen een waar strijdperk vormen in plaats van een moment van gezellige samenkomst met het gezin. Het kan ook voorkomen dat de moeilijkheden aan tafel een afspiegeling zijn van reeds onderliggende moeilijkheden in het gezin. Een specifiek eetprobleem krijgt dan eerder een signaalfunctie voor een dieper liggende dynamiek.

Kinderpsychologie:ouders als schuldigen?

Sommige ouders worstelen met schuldgevoelens of ervaren de eetstoornis als een falen in hun ouderschap.Opvoeden is echter een complex proces met verschillende deelnemers. Zelden of nooit ligt de oorzaak eenzijdig langs de kant van de ouders. Een dergelijke ontsporing heeft te maken met een interactie van twee of meer mensen, waarbij ook jonge kinderen zelf een actieve rol spelen.

Eetstoornis bij kinderen begrijpen vanuit de ontwikkeling

In de ontwikkeling van het jonge kind tot een zelfstandig etende tafelgenoot onderscheidt men grofweg drie fases. Een minimum kennis van de ontwikkelingsprocessen kan de ouder een houvast geven in het begrijpen van het kind.

In een eerste fase is de baby volledig afhankelijk van het aanbod van de ouders. Het krijgt de borst of de fles en drinkt op basis van aangeboren reflexen.
De volgende fase vormt een geleidelijke overgang. Papjes worden geïntroduceerd als eerste stap naar verschillende (niet-vloeibare) voedselbronnen.
Het doel van de laatste fase is volwaardig mee eten met volwassenen. Het kind krijgt niet langer een apart menu, maar eet mee uit de pot van de ouders. Dat wil zeggen dat het een hele reeks nieuwe smaken en structuren moet leren appreciëren. Bovendien leert het kind zelf eten en wordt niet langer gevoed door de ouders.

Beschermingsmechanisme tegen gevaarlijk eten

Eén van de moeilijkste momenten van deze ontwikkeling is het moment waarop het kind plots een afkeer krijgt van nieuw voedsel. Het weigert te eten wat het niet kent. Waar komt dit zo plots vandaan? Eigenlijk is het een beschermend mechanisme van de natuur dat ontstaat om te vermijden dat jonge kinderen giftige dingen zouden eten.

Tussen de eerste en tweede verjaardag leert het jonge kind zich beter bewegen. In die mate dat het uit het zicht van de ouders kan raken en op eigen houtje de omgeving verkennen.Om gevaarlijke situaties te vermijden, ontwikkelde de mens onder andere angst voor nieuw voedsel. Op die manier zal het kind niet zomaar giftige stoffen eten, wanneer de ouders het niet zien. Specialisten noemen dit mechanisme ook wel ‘voedselneofobie.’

Voedselweigering als eetprobleem bij kinderen

Waar voedselneofobie nog behoort tot de normale ontwikkeling, kunnen de moeilijkheden ook uit de hand lopen en leiden tot het systematisch weigeren van alle voedsel. Indien het niet om een tijdelijke rebellie gaat en langer aanhoudt, met gevaar voor de gezondheid, spreekt men over chronische voedselweigering. Als de weigering plots opduikt, kan het in sommige gevallen volstaan om hier geen strijd van te maken, en het kind een dag of twee niet te laten eten. In vele gevallen is honger nog steeds de beste saus…

Kindertherapie: het zoeken naar oorzaken

Indien dit niet werkt,is er vermoedelijk sprake van het ontbreken van hongergevoel. Het kind kan de signalen van het lichaam niet (meer) interpreteren. Ofwel is het kind bang om vast voedsel te eten, overdreven angstige kinderen kunnen de overgang naar vast voedsel soms moeilijk maken. Of er is sprake van een trauma (verslikken met verstikkingsgevaar bv) waardoor het kind een slikfobie ontwikkelde. Wanneer er niet adequaat gereageerd wordt, kan het probleem ontaarden in chronische voedselweigering.

Kinderpsychologen en kindertherapie

Als de ouders professionele hulpverlening van een kinderpsycholoog inschakelen, zal de ontstaansgeschiedenis samen overlopen worden. De kinderpsychologen zullen de context bevragen en met de ouders op zoek gaan naar het onderliggende probleem.Eventuele fysieke condities (voedselallergieën) moeten uitgesloten worden.

Kindertherapie: eetstoornissen behandeling

Een behandeling voor een eetstoornis bij kinderen kan dan vanuit drie verschillende invalshoeken plaatsvinden. Er kan gekozen worden voor begeleiding van de ouders, met accent op hun aanpak van de eetsituatie. Ook kan er met het kind zelf gewerkt worden. Dan focust de therapie zich op de angsten of trauma’s van het kind. De psycholoog kan ook ondersteunend werken via de relatie tussen ouders en kind.

Bron: Rigter, J. (2002). Ontwikkelingspsychopathologie bij kinderen en jeugdigen. Bossum, Uitgeverij Coutinho