De ontdekkende fase van kinderen

Babies

Kinderen zijn nieuwsgierige schepselen. Denk aan een baby, in je armen, niet in staat om te kruipen. Hij reikt naar bengelende of fonkelende oorringen, voor uw bril, die hij van uw gezicht probeert te trekken, hij trekt aan uw neus of port in uw ogen of steekt zijn vingers in uw mond. Hij leunt en grijpt naar uw eten. Zijn ogen volgen de beweging van mensen of huisdieren of voorwerpen.

Kruipende babies

Denk aan kruipende babys. Zij kunnen het kleinste stukje vuil in uw onlangs gezogen tapijt vinden. Zij vinden de dode insecten op de vloer, waarvan u zweert dat ze er nooit waren. Zij kauwen op schoenen, speelgoed, en ja, zelfs elektriciteitsdraden. Zij rollen het toiletpapier van de rol, spatten in het toiletwater en trekken boeken van planken en doosjes uit de kast. Zij hebben geen concept van mijn of van u. Alles wat binnen hun bereik is, is voor hen om te onderzoeken; de tas van uw bezoek, uw gast' s maaltijd, een boodschappentas.

Jonge Kinderen

Denk aan jonge kinderen. Zij raken alles aan. Zij halen spullen van de planken bij de supermarket. Zij willen de mooie glasdecoraties bij uw buren thuis aanraken. Zij stellen vragen: Wat is dat? Wie is dat? Wat is dat geluid? Wat is die geur? Zijn we er al? Zij kunnen, indien onbegrepen, hun verzorgers vreselijk ergeren. Jonge kinderen, zoals babies en peuters, zijn van nature geinteresseerd in hun omgeving. Zonder deze gedreven nieuwsgierigheid, zonder deze aangeboren behoefte om te onderzoeken en te begrijpen wat hun omgeving biedt, zouden kinderen er niet in slagen te groeien en te leren. Hun capaciteit om hun wereld te leren begrijpen, wordt in gevaar gebracht en het is aannemelijk om te zeggen dat hun ontwikkeling daar de dupe van wordt.

Als ouders is het kritiek dat wij de rol van nieuwsgierigheid in het vormen van onze kinderen erkennen. Wij moeten dit aangeboren kenmerk eerbiedigen door onze kinderen positief te antwoorden wanneer zij tot doel hebben iets te leren. Zij zouden niet voor het aanraken van dingen in hun eigen huis of zelfs een ander huis moeten worden gestraft. Zij zouden niet berispt moeten worden voor creatief gedrag met de dingen die zij vinden, bijvoorbeeld de zakdoekjes uit de doos trekken die ze gevonden hebben en ze in de lucht gooien, om te zien hoe ze als parachutes naar beneden dwarrelen.

Zij zouden niet moeten worden berispt voor het doen, waarvoor ze zijn gecreerd, hun omgeving onderzoeken. De constante ouderlijke berispingen van " Nee, nee, nee." kunnen verwarrend zijn voor een kind. Wanneer zij door iets aangetrokken worden, is het veel beter voor ouders om hun kind te volgen om en samen de pas ontdekte interesse te onderzoeken. Of het de stereo installatie, een plastic kom, de afstandsbediening, of een zijden sjaal is, bespreek met uw kind wat hij ziet en voelt. Beschrijf het aan hem gebruikmakend van kleurrijke taal. Raak het aan met hem. Maak relevante associaties en laat hem connecties maken tussen wat hij vond en de wereld rondom. Bevestig haar interesse en onderwijst u uw kind over de wereld waarin zij leeft en onvermijdelijk ontwikkelt ze haar taalvaardigheden. Nu, eerlijk, is dat niet leuker dan uw toevlucht nemen tot " Nee, nee, nee, niet aankomen."?

Als er specifieke dingen zijn die u in uw huis waardeert en niet door uw kind wilt laten gebruiken, zet deze dan weg op dat moment of plaats het buiten het bereik van uw kind. Zorg dat de dingen in uw huis niet meer waarde hebben dan de groei en ontwikkeling van uw kind. Er zal een tijd komen wanneer uw kinderen kunnen begrijpen dat iets voor u of uw familie waardevol is en u het waarderen zou, die als dusdanig wordt geëerbiedigd, maar dit van een peuter, een kleuter verwachten, of zelfs van een jong kind is oneerlijk. Onthoudt dat de kinderen op een ding zijn gefocused met een verbazende capaciteit om op één ding te concentreren dat hen op één of andere manier intrigeert. Haal voordeel uit de kans te onderwijzen, om te leiden, om hun begrip te verbeteren. Wanneer onze kinderen jong zijn, hebben wij zoveel kansen om met hen te onderzoeken en te inspireren. Als uw kind zich constant in de richting van iets beweegt en hem wordt verteld om er vanaf te blijven, dan is zijn nieuwsgierigheid niet vervuld. Zo eenvoudig is het. Hij daagt u niet uit, zoals zoveel mensen zeggen.

Wat te doen

Geen idée wat te doen als uw kind weer naar de boekenkast loopt? Grijp de kans. Communiceer. Vertel haar wat zij ziet. Speel het spel mee, pak het en raak het met haar aan. Maakt het voorwerp een vreemd geluid als u erop tikt? Voelt het heet, koud, zacht, hard of hobbelig? Kunt u een ander gebruik ervoor vinden? Mag het uit de kast getrokken worden zodat ze ermee op de vloer kan spelen? Hoe meer kinderen worden toegestaan om te spelen met de dingen in hun directe omgeving om hun nieuwsgierigheid tevreden te stellen, hoe minder waarschijnlijk zij dingen in een nieuwe omgeving willekeurig grijpen en pakken. Nochtans, als kinderen berispt worden indien zij iets aanraken in hun eigen huis en geen interesse meer voor die specifieke dingen meer hebben, betekent het niet dat zij werkelijk begrijpen waarom zij die dingen niet aan mogen raken. In plaats daarvan associëren zij het voorwerp enkel met pijn of ongemak en missen een kans om te leren en hun kennis uit te breiden.

Conclusie

Kinderen smeken ons om hen over wat ze zien, wat zij horen en wat zij voelen, te onderwijzen. De interesse van een kind in zijn omgeving is onbegrensd en het belangrijkst, natuurlijk. Een kind voortdurend vragen om dingen in zijn wereld niet aan te raken is als het vertellen aan een verhongerend persoon om niet het voedsel aan te raken dat voor hem wordt neergezet. Wij, als ouders, zouden de behoefte van onze kinderen om te ontdekken meer moeten accepteren. Als wij eraan werken om betrokken te blijven bij onze kinderen, in plaats eraan werken om hun nieuwsgierigheid af te schrikken, kan het ons helpen ook een beetje nieuwsgieriger te worden.