Bezitter of het bezit
Het Bezit
In de wereld van de verkopers maakt men onderscheid tussen een aantal verkoop motieven van mensen. Je hebt mensen die kopen om het zichzelf makkelijker te maken. Er zijn mensen die kopen om hun status te verhogen. Mensen kopen ook omdat iets ze plezier geeft. Maar er zijn ook mensen die kopen omdat ze er winst meemaken. Deze vier begrippen kun je afkorten tot: Gemak, genot, gewin en status. Maar waar ze alle vier op slaan is bezit. De koper en verkoper leggen het belang bij het bezit en niet bij de bezitter.
Bezit en bezitter
Alles wat gemaakt wordt in deze wereld heeft een bezitter. Ook al zullen veel mensen nu beweren dat de lucht en het zonlicht van niemand is. Maar dat is meer een keuze voor het principe dat dingen geen dingen kunnen bezitten. Dus de zon is niet de eigenaar van het zonlicht en de lucht is niet het eigendom van de aarde. Ook al is het de zon die het zonlicht maakt en de aarde die ervoor zorgt dat ze een deken van lucht om zich heen heeft verzameld. Voor deze mensen die het principe aanhangen dat alleen mensen iets kunnen bezitten, maakt die gedachtengang niets uit. Alleen bewuste wezens, dus mensen, kunnen iets bezitten. Ook al zie je bij mensapen en andere aapachtigen en sociale zoogdieren het principe van het bezit in hun gedrag om hun bezit te verdedigen tegen bedreigingen. Zo verdedigen mannetjes herten de vrouwtjes in hun roedel tegen andere snorstokken. Apen verdedigen hun voedsel tegen andere apen. De alfa reu in een wolven roedel eist het recht op om het eerst te mogen eten van een nieuwe prooi en verdedigt dit recht ook tegen overtreders.
Dieren
Blijkbaar is dus de mens niet de enige bezitter, ook al zijn veel bezitters in het dierenrijk zich waarschijnlijk niet bewust van hun bezit tot het bedreigd wordt. Bezit is duidelijk niet afhankelijk van het principe dat je bewust of mens moet zijn. Want zelfs sommige mieren kolonies voeren oorlog over wie wat bezit. En veel solitaire diersoorten, zoals tijgers en vogels, bakenen hun territorium af met geur of geluid, om duidelijk te maken wie de eigenaar is. Maar waar dieren zich neerleggen bij de situatie, daar hebben mensen regels gemaakt rond bezit. Een deel van die regels zijn bewust, maar de meeste zijn onbewust en worden gebruikt om status te bepalen.
Regels rond bezit
De bekendste regel rond bezit is dat we het anderen verbieden om iemands eigendom te ontvreemden. Eigenlijk zou daar niet ontvreemden moeten staan, want letterlijk betekent dat ‘van jouw maken’, namelijk iets wat vreemd was gewoon maken. Er zou eigenlijk moeten staan stelen of tot je eigendom maken.
We hebben deze regel die het verbied om andersmans eigendommen zonder toestemming van de eigenaar tot jouw eigendom te maken zelfs zo belangrijk gemaakt, dat de overheid haar handhaaft. Dus als iemand iets van mij steelt, dan moet ik aangifte doen bij de politie. Waarna de politie als vertegenwoordiger van de overheid de situatie onderzoekt en het bewijs dat zij vindt doorgeeft aan de officier van justitie. Vervolgens besluit de officier van justitie of hij de verdachte van de verboden eigendomsoverdracht voor de rechter brengt (vervolgt). Waarna de rechter het bewijs en de verdediging tegen elkaar afweegt om te zien of de verdachte een straf verdient voor het stelen. Ik mag dus niet zelf mijn eigendom terug gaan halen bij de dief.
Maar wat duidelijk wordt uit deze regels rond bezit en het principe dat alleen mensen bezit kunnen hebben en het idee dat verkopers hebben over de redenen dat mensen iets kopen, is dat het gaat om het bezit en niet de bezitter.
De bezitter
Vreemd genoeg is bezit iets wat betekent dat er een bezitter is. Er is iemand die mag zeggen dat iets van hem is. Maar uit al onze ideeën rond bezit zie je eigenlijk dat het niet gaat om de eigenaar. Het lijkt wel alsof we eerder het idee hebben dat de eigenaar bezeten wordt door het eigendom en niet andersom. Dit blijkt bijvoorbeeld ook uit het feit dat we de waarde van mensen afmeten aan hun economische waarde. Hoe duurder het product of hoe groter het aantal producten dat iemand bezit, hoe hoger zijn status. Het lijkt wel alsof we het niveau van de sociale dieren niet hebben ontstegen, we hebben het alleen maar mooier aangekleed. We hoeven dus niet meer een heel harem van vrouwen te hebben of een grote stam om de belangrijkste of de beste gevonden te worden. We hoeven alleen nog maar de mooiste, de duurste of de meeste spullen te hebben om de beste en belangrijkste gevonden te worden.
We leven dus nog steeds op basis van status en gewin, net als dieren. Alsof we niets geleerd hebben van al die eeuwen strijd tegen en met de natuur. We worden dus gedefinieerd door onze status en onze winsten. In plaats van dat we gedefinieerd worden door ons menszijn. We zijn geen mensen, maar bezitters en dan ook nog eens bezitters die ondergeschikt zijn aan hun bezit. Want als iemand geen bezit heeft, dan vinden we hem niets waard. De mens als eigendom van het bezit. Met als gevolg ons idee dat bezit belangrijker is dan een ander mens, zelfs belangrijker dan de bezitter.
De gevolgen
Het gevolg van deze benadering van de mens als eigendom van het bezit heeft tot een aantal onwenselijke ontwikkelingen geleid. Zo vinden we het belangrijker dat mensen er alles aan doen om rijk te worden, dan dat we het belangrijk vinden dat mensen zich als mensen gedragen. Wat betekent dat iemand die rijk wordt door wapens te verkopen aan iedereen die daar geld voor heeft beter is dan iemand die zich laat vermoorden omdat hij een ander mens niet wil beschadigen.
Zo vinden we ook mensen die veel geld verdienen door vals te spelen beter dan mensen die proberen zo te leven dat de wereld niet kapot gaat. Hoewel nu veel mensen zullen zeggen dat dit niet waar is, omdat zij opkijken tegen al die mensen die geweldloosheid en bescherming van de wereld voorstaan. Maar in ons gedrag laten we blijken dat we liever rijk zijn en bezit hebben in een vervuilde wereld, dan dood of gelukkig in een schone wereld.
Wereld
Onze wereld is dus steeds vuiler en er zijn steeds meer mensen die in armoedige omstandigheden leven en werken om te zorgen dat een klein groepje mensen in overvloed kan leven. Simpelweg omdat de armen niet kunnen of willen valsspelen.
We raken dus steeds verder verwijderd van de sociale kant van ons menszijn en worden meer en meer een bezitter die zijn bezit belangrijker vindt dan zijn medemens. Waardoor we niet langer vluchtelingen willen opvangen, maar vinden dat anderen zichzelf moeten redden. Dat doen wij tenslotte ook. Waardoor we vinden dat anderen ons moeten goedkeuren vanwege ons bezit, maar wij anderen niet willen accepteren omdat ze mens zijn.
Bezitter of bezit
Nu kan ik hier de vraag stellen: Wat vinden we belangrijker: de bezitter of het bezit? Maar iedereen zal hier als antwoord op geven: De bezitter. Ook als dit niet is hoe wij ons gedragen. Toch moeten we toe naar de situatie waarin de bezitter belangrijker is dan het bezit, want alleen zo kunnen wij overleven.
Dat we het vermogen hebben om de bezitter belangrijker te vinden dan het bezit zien we in noodsituatie. De brandweer blust niet eerst de brand, om vervolgens te gaan kijken of er ook mensen in het brandende object aanwezig waren. We sturen niet eerst landbouwdeskundigen naar gebieden waar hongersnood heerst en dan voedselpakketten. We laten de zorgverleners niet wachten met het behandelen van gewonden tot de rechercheurs het plaats delict hebben onderzocht.
Gewoonlijk
We kunnen het dus wel de mens belangrijker vinden dan het bezit, maar helaas doen we dat vooral in noodsituaties. Zodra de situatie voor ons gevoel veilig is en normaal laten we het idee los dat de ander een mens is. In gewone situaties vinden we het bezit belangrijker dan de mens achter het bezit.
Zo zijn er maar weinig mensen die eerst beginnen met te vragen aan de andere bestuurder of alles goed is na een ongeluk tussen twee auto’s. We beginnen eerder te schreeuwen en te schelden op de veroorzaker van het ongeluk over de schade aan onze auto. We zullen ook niet snel aan een collega vragen die iets te laat inlevert, wat de oorzaak daarvoor is. In plaats daarvan schelden we hem de huid vol en maken duidelijk dat hij onze promotie in gevaar brengt of onze vakantie of ons vrije weekeinde.
We laten met een gerust hart de takken van onze boom boven de tuin van de buren groeien en vinden dat zij in de herfst de afgevallen bladeren moeten opruimen. Maar het fruit aan de boom is van ons. En als de buren in de schaduw komen te zitten door onze boom, dan moeten ze dat maar accepteren, want de boom staat op ons terrein en de schaduw valt op hun terrein.
Het duurste
We hebben het dus vaker over ons bezit en onze status, dan over de ander en onszelf als mens. Of dat nu betekent dat we daarmee onszelf en de ander ondergeschikt maken aan materie is niet belangrijk. Toch zullen we uit deze situatie moeten ontsnappen, omdat we daardoor onszelf dieper en dieper in de problemen werken. Het kost ons namelijk steeds meer moeite om in een menselijke wereld te leven. Een wereld waarin de mens belangrijk is en niet wat hij bezit. Iets wat we kunnen zien aan het feit dat het ons steeds meer kost om onszelf gezond te houden.
Niet alleen de gezondheidszorg kost ons steeds meer geld, maar ook een gezonde manier van leven is duurder dan een ongezonde manier.Of je moet naar de rechter om je buurman te vragen rekening met jouw belangen te houden. Of je moet je huis zo beveiligen dat inbrekers en dieven geen kans hebben en liever bij de buren gaan kijken.
Het lijkt wel alsof dat wat gratis zou moeten zijn:
Leven als een mens
het duurste is wat een mens op dit moment kan doen.
Het wordt dus weer tijd dat we onszelf belangrijk gaan vinden en niet ons bezit. Want het is niet ons bezit dat ons tot mens maakt, maar het feit dat we mens zijn. Uiteindelijk is namelijk het duurste dat we bezitten ons menszijn.
Conclusie
Verkopers maken met hun koopmotieven van kopers, genot, gemakt, gewin en status, duidelijk dat het tegenwoordig niet meer gaat om de mens maar om het bezit. We zijn bezit zo belangrijk gaan vinden dat we het gebruiken om te bepalen of we een ander goed vinden of niet. Maar dat lijkt sterk op wat andere aapachtigen en sociale diersoorten doen.
Als we weer mens willen zijn dan moeten we afstappen van het idee dat we bezit belangrijk moeten vinden om te bepalen of een ander wel mens mag zijn. Want uiteindelijk is ons menszijn eigenlijk het enige dat we echt bezitten. Alle andere materiële bezittingen moeten we toch achterlaten als we afscheid nemen van ons menszijn.