Drie fouten die ouders maken na scheiding
Inleiding
Wanneer twee ouders gaan scheiden is het nooit leuk voor de kinderen. De meeste kinderen kunnen het maar moeilijk verwerken dat ze één van hun ouders opeens moeten missen. Hoewel de meeste ouders van tevoren zeggen dat ze het beste voor het kind willen na de scheiding, komt dit in de praktijk helaas niet veel voor. De punten hieronder beschrijven hoe het vooral niet moet. Gelukkig zijn er ouders die echt het beste voor de kinderen willen, maar hieronder de fouten die helaas nog vaak gemaakt worden. Wat zijn de drie meest gemaakte fouten die ouders na een scheiding maken?
Ouders die hun kind na de scheiding als wapen gebruiken
Vooral de ouder bij wie het kind woont, is er erg goed in om het kind als wapen te gebruiken. Over het algemeen is dit de moeder, aangezien de meeste kinderen na de scheiding bij hun moeder gaan wonen. Dus ik neem hieronder de moeder even als voorbeeld, maar het kan natuurlijk ook andersom. Er zijn maar weinig gescheiden mensen die hun ex-partner na de scheiding het beste gunnen. Het kind wordt gebruikt om de vader dwars te zitten. De vader wordt constant zwart gemaakt door de moeder. Er worden opmerkingen gemaakt zoals: je vader wilt je niet meer of je bent niet meer belangrijk voor je vader. De moeder heeft goed door dat dit soort opmerkingen erg pijnlijk zijn voor een vader, maar er wordt vergeten dat het nog veel kwetsender is voor het kind.
Verder is de omgangsregeling na de scheiding iets om de andere ouder mee te pakken. Er zijn vrouwen die de omgangsregeling na de scheiding zoveel mogelijk tegenwerken. Er wordt ieder weekend wel wat gepland zodat de kinderen niet naar hun vader kunnen. Sommige ouders zijn nog erger en dwingen het kind om thuis te blijven. Er wordt zielig gedaan als ze weggaan of dingen gezegd als je houdt niet meer van me, anders zou je wel thuis blijven. Andere moeders combineren het. Er wordt gezorgd dat de kinderen niet naar de vader kunnen, terwijl er wordt gezegd dat ze niet bij hun vader welkom zijn. De moeder heeft haar doel bereikt, want de vader voelt zich rot omdat hij zijn kinderen wel graag wilt zien. Terwijl de kinderen ongelukkig worden omdat ze niet van hun vader mogen houden.
Maar ook vaders kunnen fouten maken van de scheiding. Ze houden zich bijvoorbeeld niet aan de omgangsregeling. Ze willen hun kind best zien, maar wel wanneer het hem zelf uit komt. Afspraken worden regelmatig afgezegd, terwijl het kind zich juist op de tijd verheugde die hij met z'n vader kon doorbrengen. Andere vaders houden zich wel aan de omgangsregeling, maar geven het kind weinig aandacht, zodat het kind uiteindelijk liever bij zijn moeder blijft.
Ouders die hun kind na de scheiding als volwassen zien
De meeste mensen moeten na een scheiding erg wennen om weer alleen te zijn als enige volwassene. Terwijl ze na een scheiding toch vaak wat problemen hebben. Financieel is het wennen en alle huishoudelijke en andere klussen moeten alleen gedaan worden. Verder zijn er ouders die na een scheiding in een dip zitten omdat ze zich in de steek gelaten voelen en erg ongelukkig zijn.
Sommige ouders gaan hun problemen met hun kinderen bespreken. In plaats van dat ze dit met vrienden of familie doen, zien ze hun kinderen na de scheiding opeens als een volwassen persoon. Financiële kwesties worden besproken, vooral als er wat moeilijker wordt rondgekomen. Verder vindt de ouder dat ze er niet alleen voor hoeft te staan en dat het kind best wel kan helpen in het huishouden. Zo zijn er jonge kinderen die al volledige wassen moeten draaien en moeten koken. Verder zijn er ouders die de andere ouder zwart maken. In plaats van dat ze stil houden voor het kind wat er allemaal mis was in het huwelijk, weet het kind alle details.
Ouders die hun kinderen na de scheiding verwaarlozen
Er zijn ouders die hun kind opeens als lastig zien na een scheiding. Zeker financieel gezien hebben ze ineens door dat een kind hebben best duur is. Zolang de ouders nog bij elkaar zijn, is het een ideaal plaatje. Vader, moeder en een paar kinderen, maar na een scheiding wordt het als een last gezien. Er kan niks voor de kinderen worden gekocht omdat alles te duur is. De kinderen lopen in afgedragen kleding en over schooluitjes wordt moeilijk gedaan. Verder krijgen ze bijvoorbeeld geen zakgeld, omdat dat er echt niet af kan. Ondertussen kan de moeder zelf wel alles, er kan een nieuwe auto worden gekocht en de moeder kan zelf wel weekendjes weg. De moeder ziet de kinderbijslag niet als iets wat aan de kinderen besteed moet worden, maar als iets waar bijvoorbeeld de huur van kan worden betaald. Tenslotte wonen de kinderen ook in het huis.
Kinderen worden op deze manier nog meer de dupe van een scheiding. Tegenwoordig zijn mode en luxe dingen toch belangrijk. Ze hebben goed door dat hun ouders eigenlijk niet voor ze willen zorgen.
Een ander puntje van verwaarlozing is wanneer één van de ouders een nieuwe partner krijgt en daarin totaal op gaat. De kinderen zijn opeens niet meer belangrijk en alles draait om de nieuwe partner. Het liefst zien ze de kinderen gaan in plaats van komen, zodat ze alleen kunnen zijn met hun nieuwe partner.
Conclusie
Kinderen hebben niet voor de scheiding van hun ouders gekozen, maar worden wel in veel gevallen er de dupe van. Dit ligt zeker voor een groot deel aan de ouders. Veel ouders kunnen niet normaal met de scheiding of hun ex-partner omgaan. Een compliment aan de ouders die na een scheiding hun eigen gevoelens en belangen opzij zetten om hun kind het beste te geven!