Reizen door de Phillipijnen

Inleiding

Omdat enkele individuen onder jullie denken (en daar gelijk in hebben) dat wij hier in de Filippijnen allerlei avonturen beleven zonder jullie daarvan op de hoogte te stellen maar weer eens een bericht.

Eenmaal in de Salipawpaw (vliegtuig) kwamen we erachter dat we, omdat we met een budgetmaatschappij vliegen, op een vliegveld zouden gaan landen ver ver ver van Manila (de hoofdstad) vandaan. Een muntje uit Maleisie (kop) vertelde ons dat we vanaf het vliegveld eerst naar het westen zouden gaan.

Stappen

San Fernando. Filippino's staren je aan, alles dat beweegt maakt herrie, auto's, motoren, bussen, kinderen. De stad staat bekend als surfspot en dat is dan ook meteen het enige wat er te beleven valt. Al snel gingen we met een surfboard onder de arm de golven in welke moeilijker te bedwingen waren dan een op hol geslagen stier. Na dit wildwateravontuur was de keuze waar 's avonds te eten deze keer niet erg moeilijk, de ene tent verkocht hondenvlees, de andere was de Jolllibee's (de lokale MacDonalds). Het menu bestaat uit de heerlijke combinatie hamburger en spaghetti. De spaghetti heeft echter niks meer te maken met de naam; stel je pakt een sliert spaghetti, doopt die in de strooppot en daarna in de suikerpot: voila spaghetti a la Jollibee's!

Het vervoer hier is ietwat anders dan in de rest van Azie. Kon je in Thailand nog met 1 kaartje in 6 bussen, 3 boten en 2 tuk-tuks terecht komen, hier ben je blij als je uberhaupt dezelfde dag nog het volgende dorp haalt. In de dorpen laat zo'n beetje iedereen zich vervoeren met een tricycle (motor met dakje en zijspan), tussen de dorpen rijden 'jeepney's', het woord zegt het al, het is een jeep maar dan net nie, op z'n Filippijns opgepimpt tot het niet gekker kan! De grootste afstanden zijn af te leggen met bussen! Welk vervoer dan ook, god is met u. In de Filippijnen is simpelweg geen rijdend iets te vinden zonder stickers met wijze godsteksten, een hele geruststelling, je voelt je meteen een heel stuk veiliger!

De rechterhand houdt de stoel voor je vast, de linkerhand je tas, je benen zitten zo'n beetje verticaal omhoog want tussen jouw stoel en die van degene voor je zit precies 13cm, je vliegt bij elke hobbel minstens een halve meter de lucht in en nog 11 uur (of 220km...) te gaan, welkom in de bus naar Bontoc, (het noorden)! Gelukkig was het tijdens het laatste stuk van de rit al donker, want de chauffeur probeerde zijn persoonlijke record neer te zetten op een zandpad dat bestond uit bochten, bochten, bochten en afgronden.. Waar in Nederland een discussie bezig is of het wettelijke minimum van 2mm profiel op banden niet te weinig is, hebben de bussen hier een maximum profiel van 2mm, als ze al profiel hebben! Gevolg: 2 lekke banden binnen 11 uur.

Bontoc is een echt feestdorp, toch zeker 3 kroegen, waarvan het merendeel tot 10 uur open is en de 3e misschien wel tot 11 uur! Verder is het rustig, maar niet rustig genoeg, dus snel met de jeepney op naar Sagada, het volgende dorp!

De lokale Filipijnen in het noorden geloven dat wanneer iemand is overleden, je via hem/haar kan communiceren met de spirituele wereld. Als iemand hier is overleden, zetten ze die op een stoel, binden ze de mond en kont dicht, stoken ze een vuurtje onder z'n stoel en gaan er een paar dagen naast zitten, zodat iedereen die dat maar wil langs kan komen om met de spirituele wereld te onderhandelen. Eenmaal uitgecommuniceerd wordt het lichaam in een kist gestopt en deze in een grotingang gelegd of aan wat touwen aan een bergwand gehangen (hanging coffins). Als iemand op deze manier begraven wordt moeten er minstens 20 koeien en 3x zoveel kippen geofferd worden aan de goden. In Sagada zijn op een aantal plekken deze begraafplaatsen te vinden, dus wij (natuurlijk zonder gids) op zoek. Na een wild avontuur over de paden van de rimboe, belemmerde een hek met slot ons het laatste stuk. Hevig teleurgesteld keerden we terug, gelukkig kwamen we een groep van 2 + gids tegen die net op weg waren naar de kisten, dus voor de 2e maal 180 graden gedraaid en toch nog op naar de kisten (zie foto's).

Na de kisten zijn we meteen maar met ze mee gegaan naar een andere grot. De gids droeg een grote gaslamp en de grotten waren vooral nat, tot aan onze buiken aan toe. Het grootste gedeelte hebben we op blote voeten moeten lopen omdat die meer grip geven dan schoenen of slippers, maar het was het waard! De 3e attractie van Sagada zijn de rijstterrassen, oftewel gestapelde rijstvelden, zie foto's voor de details!

Filippino's zijn erg bekend met toeristen, sommige denken echter dat elke blanke een Amerikaan is, dus dan krijg je al snel de vraag: "What kind of American are you? Australian?"

Vanaf Sagada op naar het zuiden, via Manila naar het eiland Mindoro. De enige bus per dag vertrekt om 3 uur 's middags en komt, ja je raadt het al, om 3 uur 's nachts aan in een buitenwijk van Manila. Hier is natuurlijk niks te doen, geen taxi of guesthouse te vinden en het is er vooral erg donker. De enige optie die overblijft is in de bus blijven zitten slapen tot het licht wordt. Omdat we nog geen genoeg hadden van de bussen, 's morgens meteen maar de volgende bus verder naar het zuiden gepakt, gelukkig deze keer maar 3 uur. Om het verhaal compleet te maken hierna de boot genomen naar Sabang op Mindoro, om maar weer eens een kijkje onder water te nemen!

Massaaach?? Masssaaaaaaach?? schreeuwt een tandloos wezen links van je...rechts probeert een halve gare strandjutter boottickets en viagra in je handen te drukken; welkom op White Beach! Natuurlijk willen we 20 boottickets en 5 miljoen viagra pillen, oh als je toch bezig bent, doe er dan ook meteen maar even een biljartkeu bij en die mand van 3 meter doorsnede.. vergeet die kokosnoot niet! Snel hebben we onze koppen maar een paar dagen onder water gestopt om de lokale verkopers, hoeren en vieze oude toeristenmannetjes te ontwijken. Gelukkig kennen ze ons na een aantal dagen en begrijpen ze dat we er komen voor het zand en het blauwe water. Heerlijk zo'n vakantie tussendoor, 'n beetje duiken, 'n beetje in de zon liggen, 'n beetje uit eten gaan, tja je wordt er makkelijk van!

Na een aantal daagjes bijkomen was het weer eens tijd voor urban life; Manila, hoofdstad nummero 6. Manila is het best te omschrijven met welgeteld 3 letters: de B, de A en de H! Het nieuwste huis is ouder dan het oudste in Amsterdam, zo te ruiken ligt het riool boven de grond en de mensen zijn zo vriendelijk als een baksteen. Om eens typisch Manilaans te doen zijn we de lokale bewoners gevolgd naar de 'Cockpit'! Het is een groot stadion met een soort van boksring in het midden met zand op de bodem en om de boksring heen staan drie juryleden. Toeschouwers (400-500) wedden met elkaar door druk met hun armen te zwaaien en te schreeuwen, ineens is iedereen stil... Twee hanen met sikkels aan hun poten worden losgelaten en springen wild kakelend tegen elkaar op, binnen 15 seconde is het afgelopen; 1 haan beweegt niet meer, de andere kan nog net op z'n poten staan. De toeschouwers gooien het verloren/gewonnen geld naar elkaar; zoveel geld heb je nog nooit door de lucht zien vliegen. Het geheel is net zo spannend als ons kop en munt spel en zou een hoop hanen besparen maar deze vorm is zeker spectaculairder!

Tips

Handige links

Add Your Content Here