Oranje, de sfeer in Bern

Inleiding

Algemeen

Voor wie bijgelovig is, was het geen goede dag voor Nederland om te moeten voetballen. Maar oké, op vrijdag 13 juni 2008 speelde Nederland zijn tweede groepswedstrijd tegen Frankrijk. Als echte voetbalfan, en schrijver moest ik daar natuurlijk bij aanwezig zijn. Oké een kaartje voor in het stadion lukte niet, maar de sfeer tussen de 100.000 oranje gekleurde fans was fantastisch.

Stappen

Sfeerimpressie

Donderdagavond de auto “oranjeproof” gemaakt; vlag, welpies, wuppen, hoeden en alles wat maar oranje was in de auto geëtaleerd. Vrijdagochtend om ongeveer 4 uur in de auto gestapt, volledig in het oranje gekleed. Wel even gewacht met onze “Vrouw Antje” mutsen (altijd gezellig voor onderweg) tot na het passeren van de Duitse grens. Enkele uren later namen we de trein vanuit Spiez naar Bern, alleen de wandeling naar het station toe was al een feest. De Zwitsers waren enorm trots op hun “Euro”, de schitterende prestaties van Nederland en de vriendelijke “Holländer”. Ze waren enorm blij en aardig. Het vervoer was prima geregeld en om ongeveer 17.00 uur stonden we op het station in Bern. Boven de perrons hingen al de vele banieren die lieten weten dat het Euro 2008 onder andere in Bern werd gespeeld.Overal waar we keken was het oranje, hoorde je oranje, zong je oranje en at je oranje. De hele stad was “belegerd” door het vriendelijke, doch luidruchtige oranjelegioen. De meest gekke uitdossingen liepen door de stad, alles kon en heel veel mocht. Natuurlijk waren er (gelukkig) ook fans van Frankrijk en Italië te vinden, maar die waren toch wel in de minderheid. Onder de in oranje geklede fans bevonden zich ook heel veel Zwitsers, die hun voorkeur voor ons Oranje lieten blijken.

Voorbereiding voor de wedstrijd

Eindelijk, na maanden van uitkijken naar het Euro 2008 en na het volgen van Nederland – Italië hier in Nederland, staan we daar dan. Nu nog een mooie plek zoeken om de wedstrijd semi-live te kunnen meemaken. Op naar Der Bundesplatz, de plek die voor Oranje was ingericht. Helaas deze was vol en we werden doorgestuurd naar een ander plein. Al lopende tussen de oranjemassa passeerden we één van de vele monumentjes/beelden op pilaren. Bovenop zo’n pilaar waar een beeld van een vrouwspersoon stond, stond ook een oranjepruik (met natuurlijk een manspersoon eronder). Deze man, ongeveer 4 meter boven de zingende massa, begon een stripact uit te voeren, dansend rond het beeld trok hij zijn ondergoed uit terwijl hij zijn oranje broek aanhield.

Ook hier was het al redelijk oranje gekleurd en eigenlijk vol, maar met een beetje duw en trekwerk wisten we toch een aardige plek te bemachtigen voor de eerder te spelen wedstrijd van de Italianen tegen Roemenië. De sfeer was gezellig, iedereen praat met iedereen. Maakt niet uit of je uit Holland komt of uit Frankrijk, of je Nederlander bent of Zwitser. Het “Hoep Holland Hoep” was in ieder geval niet van de lucht, evenals de vele omhelzingen, hi fives, geknuffel en meer van dat soort gezelligheid.

Helaas waren er geen bandjes, wel hier en daar een hoempapa band, wel hoorden we regelmatig de hit van Wolter Kroes’”Viva Hollandia”. Dit was een cd’tje met maar 3 of 4 oranjenummers dat wel honderd keer werd gespeeld, maar dit alles mocht de pret niet drukken. Voor het 1e biertje betaalden we 5 Zwfr, oftewel € 4,--. In deze prijs zat € 1,-- statiegeld en men kon zijn plastic glas de hele avond (tegen betaling) laten vullen, maar probeer dat maar eens tussen duizenden vrienden.

De Italianen werden helaas steeds stiller na hun gelijke spel tegen de Roemenen, maar toen Nederland moest spelen, waren ze wel zo sportief om Nederland aan te moedigen. Nadat Nederland de wedstrijd had gewonnen, was het een compleet feest in Bern. Beter gezegd, het was een compleet (oranje) gekkenhuis in de stad.

Na de wedstrijd

Na de wedstrijd, zoals bekend 4-1 gewonnen, was de meute niet meer te houden. Overal polonaise, hoempapa, hossen, zingen, dansen, feesten en nog eens feesten. Met blaren op de voeten de trein gehaald, afscheid nemend van Bern, zwaaiend en knuffelend weer naar huis.

Tenslotte: het was bijna niet te geloven maar een Duitser, jawel in Duitsland trok bijna mijn Van Nistelrooy shirt van mijn lijf (ich liebe Holländer, zo zei hij).