Meldhonden en of hulphonden

Er zijn speciaal opgeleide honden voor mensen met epilepsie of een motorische handicap. Voor dergelijke opleidingen wordt er gebruik gemaakt van de eeuwenoude band tussen mens en hond. Er zijn meldhonden en er zijn hulphonden. In dit artikel een beknopte uiteenzetting van beide soort opgeleide honden.

Fotocredit: arenalokaal.nl

Hondenafrichtingscentrum

Zowel de meldhonden als de hulphonden worden opgeleid met maar één doel voor ogen, namelijk het leven van zijn baasje aangenamer te maken. De opgeleide hond helpt ook nog het sociale isolement te verbeteren of doorbreken. Welke taak de assistentiehond ook krijgt, het stimuleert altijd de zelfstandigheid en de zelfredzaamheid van het baasje. En zelfs nog veel meer dan dat, want het opent ook nog eens de deur naar een veel betere en hogere levenskwaliteit. Alleen al de aanwezigheid van dergelijke opgeleide hond bevordert de sociale en maatschappelijke contacten van de mens.

Hoe verloopt nu zo een opleiding

Het is rond de zevende week dat een puppy wordt getest en geplaatst in een gastgezin. In dit gastgezin wordt dan al een soort van basis gelegd naar de verdere ontwikkeling voor een opleiding tot hulp- of meldhond. Daarna begint er een zestien maanden training in een speciaal centrum voor assistentiehonden. Een gastgezin doet dit op vrijwillige basis maar krijgt wel de onkosten vergoed, er wordt dagelijks getraind en voorbereid op hun toekomstige taak. Eens de zestiende maand voorbij, wordt de stagetijd ingezet, dit wil zeggen: de laatste fase is het samenzijn met het toekomstig baasje. Na een tweejaar durende intensieve opleiding van de assistentiehond, mag het gastgezin de hond officieel overhandigen aan zijn definitief baasje.

Wat doet een hulphond eigenlijk

Meer dan vijftig commando's kent een hulphond, hij zal in alle omstandigheden luisteren en zijn taak uitvoeren waarvoor hij is opgeleid. Hij staat alleen maar ten dienst om zijn baasje te helpen met bijvoorbeeld: 

• voorwerpen oprapen en brengen
• lichtschakelaars en liftschakelaars bedienen
• deuren openen en sluiten
• helpen bij het winkelen
• hulp van derden inroepen

Hij is opgeleid om ontelbare taken uit te voeren, waarmee mensen met een motorische handicap te maken hebben.

Wat doet een meldhond eigenlijk

Een meldhond krijgt ook nog de naam seizure response dog, deze wordt opgeleid om één of meer heel belangrijke taken te doen bij iemand met een epileptische aanval. Dit kan bijvoorbeeld zijn:

• een alarmknop induwen
• de persoon proberen wakker maken
• de telefoon of medicatie aanreiken

Deze opgeleide soort is ook in staat om gevaarlijke situaties te vermijden, vandaar ook de naam seizure response dog. Deze gevaarlijke situaties kunnen bijvoorbeeld zijn:

• extra concentratie te eisen bij het oversteken
• afstand te houden van afgronden en rivieroevers

Sommige meldhonden worden ook nog seizure alert dog, wat zo goed als betekent: een aanval op voorhand voelen aankomen, en hun baasje op de één of andere manier ervan verwittigen.

Wie komt nu in aanmerking

Dergelijke hulphonden zijn bedoeld voor mensen met een motorische handicap die hun zelfstandigheid willen vergroten, en daarbij heel goed de vaardigheden van een goed opgeleide hulphond kunnen gebruiken. Meldhonden zijn dan weer bedoeld voor mensen met medisch vastgestelde epilepsie, die ook al is er medicatie of een andere behandeling, niet aanvalsvrij zijn. In de praktijk komt dit neer op één aanval per maand doormaken. Er wordt vanzelfsprekend ook nagegaan of de baasjes hun hulp- of meldhond de verzorging kunnen geven of niet.

Kostenplaatje van dergelijke opleiding:

Een dergelijke opleiding brengt aanzienlijke kosten met zich mee, een volledig afgewerkte assistentiehond kost algauw € 16000. Daar is wel alles inbegrepen zoals, aankoop, opleiding, dierenartskosten en follow- up.

Een voorbeeld van hoe sterk een band kan zijn tussen mens en hond

 Hachiko werd geboren op een boerderij in de buurt van de stad Odate in de prefectuur Akita. In 1924 werd hij gekocht door Hidesaburo Ueno, een professor aan de Universiteit van Tokio, die hem naar Tokio meenam.

Hidesaburo Ueno nam elke dag de trein naar de universiteit vanaf het station Shibuya. Al snel leerde Hachiko om zijn baasje ’s ochtends naar het station te begeleiden en ’s middags weer bij het station af te halen. Deze routine werd door de twee herhaald tot mei 1925. Die maand stierf Ueno op de universiteit aan een hartverlamming. Hachiko wachtte die dag tevergeefs bij het station. Hoewel Ueno uiteraard nooit meer kwam opdagen, bleef Hachiko elke dag, zoals hij gewend was, terugkeren naar het station. Toen Ueno’s dood bekend werd, werd Hachiko aan een nieuwe eigenaar gegeven. Hij ontsnapte echter geregeld, waarna hij altijd weer terugkeerde naar het huis van Ueno dan wel het treinstation.

Door dit gedrag werd Hachiko al snel bekend bij de vele reizigers die dagelijks het station bezochten, en die Hachiko eerder samen hadden gezien met Ueno. De mensen die hem kenden gaven hem te eten en verzorgden hem als hij verwond was door te vechten met andere honden die hij op zijn weg tegenkwam. Een van deze mensen was een voormalige student van Ueno, die nu onderzoek deed naar het Akita-ras. Hachiko’s populariteit breidde zich uit tot ver buiten het station. Hij werd mede door de aandacht die kranten aan hem schonken een sensatie in Japan. Mensen zagen hem als een toonbeeld van familietrouw waar menig mens een goed voorbeeld aan kon nemen. Leraren en ouders gebruikten Hachiko dan ook als voorbeeld als ze kinderen de waarde van familie probeerden bij te brengen.

In totaal wachtte Hachiko 9 jaar lang bij het station op de terugkeer van Ueno. Hij stierf op 8 maart 1935 op zijn bekende plekje bij het station.

Hachiko werd na zijn dood opgezet en staat tegenwoordig in het National Museum of Nature and Science.

Bron Hachiko: Wikipedia