Wonen in Spanje, de 1e stap

Inleiding

Voor vele mensen de ultieme droom, voor anderen een uitkomst. Emigreren naar Spanje. En of je nu gewoon in een beter klimaat wilt wonen, of dat je op de vlucht bent voor je (financiële) problemen in Nederland, je wilt in Spanje een nieuw leven opbouwen.

Helaas is dit vaak niet zo makkelijk als het wel lijkt. Indien je gepensioneerd bent en je maandelijkse inkomen vanuit Nederland ontvangt zal het allemaal wel meevallen, maar ik ga er nu van uit dat men in Spanje een inkomen moet genereren.

De beslissing

We schetsen hier even een voorbeeld situatie in verband met het verkrijgen van de benodigde papieren om te kunnen werken..

Men heeft het in Nederland zwaar gehad en heeft het niet meer naar de zin. Ze zien dus geen andere oplossing en besluiten naar het buitenland te gaan, in de hoop daar te kunnen opbouwen wat in Nederland niet gelukt is. Na wat heen en weer gepraat, komt men uiteindelijk op Spanje. Het is niet direct naast de deur, zoals België, dus je gaat écht’ emigreren en het klimaat is er een stuk beter als in Nederland. Wie droomt er nu niet van een luxe leventje genietend van de zon, de zee en het strand. Hoewel Spanje veel meer te bieden heeft dan dat, is dat toch vaak de eerste gedachtegang.

En dus gaan we surfen op internet, welk plaatsje willen we heen of misschien weten we dat al vanuit de vakanties en wordt er gekeken of er woningen beschikbaar zijn. Afhankelijk vanaf wanneer je gaat zoeken, komt men tot de conclusie dat de woningen in Spanje, in vergelijking met Nederland, helemaal niet duur zijn. Er wordt gereageerd op de vrijstaande villa te huur, 5 minuten van het strand, met 3 slaapkamers voor slechts 500 euro. In Nederland zal je daar zeker geen villa voor kunnen huren. Na heen en weer gemail met de verhurende partij wordt er een datum afgesproken en de koffers worden gepakt. Inboedel kan verkocht worden want het huis is gemeubileerd en zo kan de reis nog eens gefinancierd worden ook. Met zijn allen in de auto en op weg.

Aankomst

Na een lange reis van twee dagen, met heel veel stops omdat dan weer de ene moest plassen en dan weer de andere, komt het gezin op plaats van bestemming aan. Het budget wat over was van de verkoop van de meubeltjes is al aardig wat geslonken, want men was vergeten dat er ook tol betaald moest worden en er een keer overnacht moest worden. Geen probleem want uiteraard is er nog voldoende over. Op de van te voren afgesproken plek ontmoet men de verhurende partij, die de woning eerst nog even laat zien voor de zekerheid. Het is precies wat er verwacht werd en de nodige papieren worden opgesteld. Men betaald de drie maanden, 1 maand huur, 1 maand borg en 1 maand administratiekosten en men krijgt de sleutel. De woning wordt verhuurt inclusief water en licht, gas komt hier niet voor (enkel in flessen), dus direct kan er gedoucht en uitgepakt worden.

Tot nu toe loopt alles op rolletjes. Men is nog steeds niet door het meegenomen budget heen, ook al is die flink ingekrompen, en er kan even genoten worden. Vaders, of moeders, besluit alvast op zoek te gaan naar een leuke baan in de regio. Bij het cafeetje verderop, wat van Nederlanders blijkt te zijn, kan je een gratis krantje op halen met berichten en advertenties uit de regio. Deze wordt doorgespit en men komt er achter dat zo goed als alle advertenties gelden voor het andere uiteinde van de regio, zeker 100 km. verderop. Daar hebben we dus niets aan. Toch blijft men zoeken en vraagt men de verhuurder of hij/zij wellicht iets weet. Maar helaas, momenteel niet. ’s Avonds wordt er wat gedronken in het Nederlandse cafeetje en wordt er daar navraag gedaan naar het te vinden werk in de regio. Tja, het hoogseizoen is nog niet begonnen, dus het wordt al lastig. Te proberen valt om alle restaurants af te gaan en daar navraag te doen. Met enkele tips van Nederlandse en Engelse restaurants (men spreekt nog geen Spaans) keert men huiswaarts.

Aan het werk?

De volgende avond wordt er direct op uitgetrokken en ja hoor, men heeft beet. Er wordt iemand gezocht in de keuken voor zeven avonden per week, van half zes tot een uur of twaalf. Tja, dat is wel even schrikken, maar uiteraard twijfelt men niet en neemt het aanbod aan. Graag willen ze de volgende dag de papieren in orde maken en moet men de residentia (verblijfsvergunning) gegevens en het NIE nummer (sofi nummer) meenemen. Die heeft men niet, dus hoe moeten ze dat nu weer gaan regelen? Weer wordt er contact gezocht met de verhuurder, ze mochten immers altijd bellen als er iets was, en wordt er nagevraagd hoe dit in zijn werk gaat. Deze gegevens kan men, als buitenlander zijnde, aanvragen in een ander dorp een kilometer of 25 verderop. Geen probleem denkt men. Ze krijgen het advies om vroeg te gaan, echt vroeg en niet pas om 8 uur aan te komen want dan zal het niet meer lukken.

De volgende ochtend trekt men er om 6 uur op uit, het hele gezin mee, want allemaal hebben ze verblijfspapieren nodig en komen om half zeven op plaats van bestemming aan. Ze danken in zichzelf de verhuurder voor de goede uitleg en parkeren de auto. Zodra ze echter om het gebouw heen gelopen zijn richting de ingang, begrijpt men waarom je vroeg moest gaan. Voor de deur staat al een rij van zeker 50 a 60 mensen te wachten. Met een zucht sluit men achter in de rij aan en wachten ze tot het tijd is om open te gaan. Om 9 uur gaat er eindelijk een deur open en komt er iemand naar buiten. Men dringt wat naar voren en zien in zijn hand een stapeltje nummers. Deze worden uitgedeeld en na nog geen 5 minuten vertrekt de man weer naar binnen. Slechts 25 mensen hebben een nummertje ontvangen en daar zitten zijzelf niet bij. Van andere omstanders begrijpt men, dat enkel mensen met een nummertje vandaag worden geholpen en dat er de ene keer meer nummers worden uitgedeeld dan de andere keer. Zonder de benodigde papieren keert men dus weer huiswaarts en zal het de volgende ochtend nogmaals proberen.

Nog maals proberen

Ditmaal zorgen ze dat ze er al om 5 uur staan en het loont de moeite, want ze staan vrij vooraan. Deze keer ontvangen ze om 9 uur wel een nummertje en moeten ze weer wachten tot ze pas om 10 uur open gaan. Dan worden de nummers omgeroepen en kunnen ze per tien naar binnen. Zelf zit men bij de tweede groep en zodra ze binnen komen volgens ze de anderen, die blijkbaar weten waar ze moeten zijn. Daar is het weer aansluiten in de rij, tot je nummertje op het bord verschijnt. Het is intussen al elf uur. Eenmaal aan de beurt mogen ze aan een tafeltje gaan zitten en vraagt de medewerker wat hij voor hen kan doen. In het Spaans wel te verstaan. Tja, dat spreekt men dus niet. Gelukkig blijkt de medewerker het te begrijpen en spreekt hij een beetje Engels. Met veel hakkelen wordt het uiteindelijk duidelijk waar het om gaat en komen de benodigde papieren op tafel. Men laat de paspoorten en het huurcontract zien en geeft het trouwboekje af. Voor de kinderen, die intussen doodvermoeid en onuitstaanbaar zijn, heeft men gelukkig ook de geboortebewijzen mee. Indien men 1 van de documenten had vergeten, had men weer onverrichte zaken naar huis kunnen terug keren. Men had dan vandaag wel terug mogen komen, maar dat had wel voor half één moeten zijn en da was natuurlijk nooit gelukt. Gelukkig is dat niet het geval. Tegenwoordig heb je geen twee verschillende documenten meer nodig, maar als je je residentia aanvraagt krijg je direct daarbij je NIE nummer. Dit was twee maanden geleden nog niet zo en kan tevens volgende maand ook weer anders zijn. Bureaucratische regels veranderen hier met de dag. Men krijgt een aantal papieren mee en wordt verzocht een bank op te zoeken en daar te gaan betalen. Daar krijgen ze dan weer nieuwe formulieren mee, die ze terug moeten brengen naar de medewerker. Gelukkig kan men dan gewoon doorlopen en hoeft men niet meer te wachten.

Op naar de bank

Dus, inmiddels half twaalf en men staat weer buiten. Op zoek naar een bank dan maar. Er is wel enigszins uitgelegd waar deze zit, maar in gebrekkig Engels is dit toch lastig. Richting het centrum wordt er gelopen en na veel zoeken staan ze voor een bank. Vol goede moed geven ze de papieren aan de baliemedewerkster en die schudt, na één blik op de papieren, het hoofd. Hier doen ze dat dus niet, is de conclusie. Gelukkig weet de medewerkster wel welke bank dit wel behandeld en stuurt ze de goede richting op. Het is intussen twaalf uur en de tijd begint te dringen. Men vind de aangewezen bank en overhandigd wederom de papieren. Ja hoor, inderdaad, hier kan men terecht. De andere papieren worden in orde gemaakt, zodra men het bedrag van € 15.80 per persoon heeft voldaan. Binnen een paar minuten staan ze weer buiten, met papieren in hun handen die tevens ingevuld dienen te worden en tegelijk met de betalingsbewijzen overhandigd moeten worden. De bankmedewerkster heeft in het kort even uitgelegd wat er ingevuld moet worden en op welke plek, maar dit valt echter nog niet mee in het Spaans. Ze besluiten eerst maar eens terug te gaan om hun papieren te overhandigen en zo de residentia’s en NIE nummers te ontvangen. De papieren worden zo goed en zo kwaad als het gaat ingevuld en wat men niet weet laat men blank. Wellicht kan daar straks mee geholpen worden, want verkeerd invullen betekend nieuwe halen en opnieuw betalen. Men haast zich terug en is om kwart over twaalf weer bij het kantoor. Ze lopen door naar de medewerker die hun eerder heeft geholpen en zodra hij met zijn vorige cliënt klaar is mogen ze gaan zitten. De papieren worden nog verder ingevuld en overhandigd. Eindelijk is alles in orde en worden de residentia papieren, met daarop tevens het NIE nummer in orde gemaakt en krijgt men dit mee. Eenmaal buiten is het half één, de deuren gaan dicht. Voor vandaag is het kantoor gesloten.

Eindelijk

Al met al kost het een heleboel moeite een NIE nummer en een residentia te bemachtigen, maar uiteindelijk is het men gelukt. Nu kan er gewerkt worden.