Werknemers Nederland teveel beschermd

Ontstaan van de vakbonden

In een lang en voor velen vergeten verleden werkten er erg veel mensen in kolenmijnen. De omstandigheden waren erbarmelijk en het was niet vreemd als er verschillende keren per jaar iemand het leven liet. De oorzaak was dan dat er instortingen waren of dat de omstandigheden wat ademhalen betreft niet meer haalbaar waren voor de overledene. Werkdagen met zware arbeid van 14 uur waren ook niet bevordelijk voor de gezondheid van het personeel. De wergevers van deze periode hadden ook eigenlijk alle macht in handen.

Van deze bovengenoemde situatie schets, die voor de tweede wereldoorlog veel voorkwam, wilde men op den duur af. Hier begon dan ook het gericht tegen de veel te machtige werkgevers. Een gezamelijke vereniging zou meer uithalen hiertegen. Samen staan we sterk tenslotte. Het uiteindelijke resultaat, was dan ook zeer wenselijk. Mede door de vakbonden, bestaan omstandigheden zoals deze het overgrote deel van Europa niet meer voorkomen. Hierin denk ik dat de vakbonden dan ook een pluim verdiend hebben, voor de inzet van die tijd.

Werkgevers, niet meer de machtigen van deze tijd

Inmiddels is het echter niet meer het personeel dat onder erbarmelijke omstandigheden werkt, zoals hierboven beschreven. Er in de loop der jaren erg veel veranderd. De vakbonden werden groter, en werden de machtigen van deze tijd. De vakbonden bleven, waar zij voor stonden dan ook ten volle doen. Zij kwamen op voor het personeel. Dit helaas soms wel door een totaalbeeld uit het oog te verliezen. Inmiddels gaat om strijd van enkele procenten loonsverhoging of het feit dat men wil dat werkkleding door de werkgevers wordt betaald. Kortere arbeidstijden, reistijden vergoedingen. Niemand heeft het meer over erbarmelijke omstandigheden.

Werknemer zelfs wel heel erg beschermd, zover dat volledig ontslag op de loer ligt

De werknemer is tegenwoordig, met huidige wetgevingen zelfs wel heel erg beschermd. Zo beschermd dat het de vraag is, of het nog wel bescherming is. Het viel niet zo op, omdat we goede tijden hebben gekend. Nu de toch wat meer crisisjaren zijn aangebroken, komt het wel langzaam aan het licht. Waar ik op doel is onder andere het volgende. Een stukje uit de praktijk.

Een hoveniersbedrijf komt met een probleem, het probleem van de te lange winter. Dit is een reeel probleem dat elke ondernemer die in de seizoenssector zit kan overkomen. De winter is te lang en de personeelskosten worden te hoog. Hierdoor dreigt een totaal faillissement.

Het probleem zit dan inderdaad in de bescherming van het personeel. Er is namelijk helemaal geen probleem, als men gewoon net als vroeger in de winter in de WW zou kunnen. Of in ieder geval iets, waarbij personeel zelfs zijn mede verantwoording kan dragen i.p.v van alles bij de werkgever. Reken er maar op, dat men ook weer zich in heel nederland beter inzet, in plaats van dat gelanterfant van nu overal. Wanneer men mede verantwoording draagt, dan wil men zich wel inzetten.

In dit geval had het alleen met een definitief ontslag gekund. Deze procedure duurt dusdanig lang, dat het hoveniersbedrijf nog tussen de 2 en 3 maand lonen door zou moeten betalen. Je zit dan weer in het voorjaar en hebt, het personeel dan weer nodig. Als je dus ontslaat, dan weet je zeker, dat je je geld niet meer terug kunt verdienen. Hierdoor zit het bedrijf geheel klem.

Dit is ook het systeem, waarop uitzendburo's tijden lang zo goed hebben gedraaid en men vaak alleen nog maar met jaar contracten werkt.

Echte zekerheid bestaat niet, niet voor de werknemer, niet voor de werkgever

Men wil zekerheid voor de werknemer. Zekerheid bestaat niet. In geen enkele branche, wat men ook graag wil. Zekerheid is dat je ooit dood gaat. Ook een overheid kan nooit zekerheid maken. Het probleem is, dat men wel denkt dat men dit kan. Waardoor er allerlei rare bochten ontstaan.

Daarbij is het nog zo, dat als het er weer echt op aan komt, met name in de grotere bedrijven, dan kunnen ze je weer overal voor ontslaan als het de grotere werkgever, met geld genoeg voor een advocaat allemaal ineens niet aanstaat. Want in dat geval, gooien ze gewoon je hele functie eruit.

Het zegt allemaal niets. Het zou een gedeelde verantwoording moeten zijn. Als er wel werk is, dan kun je verdienen, is het er niet, dan houdt het op. Zo gaat het u en mij toch ook ? Die als kleine zelfstandige werkzaam zijn ? Is het werk er dan niet, dan moet je met zijn allen proberen het binnen te krijgen. Dus ook het personeel.

Een gedeelde verantwoording, zou ook zeker helpen, om weer meer mensen aan het ondernemen te krijgen. Het schrappen van vele, vele regels zou dit al mogelijk maken, waarbij het ook een directe bezuiniging zou kunnen worden op ons veel te groot geworden ambtenaren apparaat.