Overtuigen met angst

Inleiding

In een niet zo ver verleden waren het voornamelijk ouders, politici en religieuze leiders die ons met angst probeerden te overtuigen van hun gelijk. We moesten bang zijn voor vreemde mannen. We moesten bang zijn voor communisten en anders wel de kapitalisten. We moesten bang zijn voor de duivel en ons eigen lichaam. Als we nu maar bang genoeg zouden zijn dan zou ons niets overkomen.

Overtuigen

Angst als middel om mensen te overtuigen is een sterk instrument. Het wordt dan ook door veel instellingen gebruikt. Politici maken ons bang voor rechtse, linkse, opportunistische mensen en elkaar. Religieuze leiders maken ons bang voor de duivel, ons lichaam en gelovigen van andere

religies. Leerkrachten maken ons bang voor de toekomst. Ouders maken ons bang voor de verkeerde keuzes. Goede doelen maken ons bang voor onszelf. Milieuverenigingen maken ons bang voor de wereld. Juristen maken ons bang voor straffen. Bazen maken ons bang voor werkeloosheid. Vakbonden maken ons bang voor uitbuiting. Artsen maken ons bang voor ons voedsel en het leven. Alles met het doel ons te overtuigen van het feit dat wij hun nodig hebben om een veilig en zeker leven te kunnen leiden.

Maar hoe kunnen de mensen die ons bang maken nu degene zijn die ons beschermen. Waarom zouden zij wel weten hoe we beschermd moeten worden tegen al die gevaren die het leven bevat? Terwijl wij het niet weten. Waarom leren ze ons niet onszelf te beschermen tegen de gevaren van het leven, als zij zo goed weten hoe het moet?

Angst om te overtuigen

Maar wat we ons misschien nog meer moeten afvragen is:

Wie is er nu echt de bangerik?

Zijn wij de bangerikken, de angsthazen die het in hun broek doen voor de kapitalisten, communisten, fascisten, de natuur, het milieu, de politie, de vreemdelingen, Islamieten, Christenen, ons lichaam, het leven, de wereld. Of zijn het juist de angsthazen die ons bang maken met hun praatjes over de wereld die vergaat. De Islamieten die ons willen bekeren. De fascisten die ons willen onderdrukken. De communisten die ons allemaal gelijk willen maken. De politie die lekker makkelijk bonnen wil uitschrijven. De Christenen die ons willen kerstenen.

Wie zijn nu de echte bangebroeken? Zij die ons met hun angst willen overtuigen van hun gelijk. Of wij die geloven dat de angstverspreiders gelijk hebben met hun angst.

Andere aanpak

Eeuwen geleden hebben we al een andere aanpak gevonden om te leren omgaan met onze angst voor de wereld om ons heen. We leerden onze kinderen hoe ze met die wereld om

moesten gaan. Op sommige punten was dat van uit onze huidige standpunten misschien wat bijgelovige, maar echt ernstig was dat bijgeloof nu ook weer niet. We leefden toch al in de voortdurende angst morgen geen eten te zullen hebben. Of we maakten ons druk over de gevaren van de jacht. We waren bang voor het donker en terecht, want er waren roofdieren die in het donker jaagden.

Maar we waren niet bang voor die ene onbekende man die door ons gebied trok. We waren niet bang voor de ideeën van anderen. We waren misschien bang om verstoten te worden, maar zolang we wisten dat we tot de groep behoorden waren we uiteindelijk voor maar weinig dingen bang.

Wat is er dan gebeurd dat we nu alleen maar bezig zijn met het zaaien van angst om anderen te overtuigen? Waarom willen we anderen niet leren hoe ze om moeten gaan met alles wat ons bang kan maken? We willen bijvoorbeeld wel mensen leren hoe ze zich in de natuur moeten redden, zonder dat ze alles mee moeten nemen om te overleven. We willen wel mensen leren hoe ze een baan kunnen vinden, waarmee ze geld kunnen verdienen. Maar we willen ze niet leren om te zien hoe ze zich kunnen beschermen tegen de communist die ze probeert gelijk te maken. We willen ze niet leren hoe ze zich kunnen beschermen tegen de fascist die hun wil onderdrukken. We willen ze niet leren hoe ze zich kunnen beschermen tegen de Christen die hen probeert te kerstenen of de Islamiet die hun probeert te bekeren.

Waarom angst zaaien

Of begrijpen al die angstzaaiers dat als ze ons leren om onszelf te beschermen, dat we hun niet meer nodig hebben. Is dat angstzaaien dus een manier om zichzelf belangrijk te maken en zichzelf te beschermen tegen hun eigen angst. Want hoe meer mensen dezelfde angst hebben, hoe meer mensen er zijn die ons kunnen beschermen tegen die angst.

Maar dan hebben we blijkbaar één ding niet geleerd in al die eeuwen van ons bestaan. We hebben niet geleerd dat onze angst onze slechtste raadgever is, als wij aan hem toegeven. Het is de angst die ons overheerst die ons verhinderd om een manier te vinden om onszelf te beschermen tegen al de gevaren die het leven kent.