Haïti en het drama van de aardbeving

Inleiding

12 januari 2010: de datum dat Haïti werd getroffen door een van de grootste natuurrampen uit de recente geschiedenis. Een aardbeving van 7.0 op de schaal van Richter treft dit Caribische eiland. In slechts 30 seconden worden levens onherstelbaar verwoest. De trieste balans (niet te bevatten): 230.000 doden, miljoenen daklozen en ontelbare verweesde kinderen.

Haïti, ooit de Parel van de Caraïben

Vanaf 1697 was Haïti een Franse kolonie. Aan het eind van de achttiende eeuw kwamen de slaven in opstand tegen hun onderdrukkers, dit resulteerde in de Haïtaanse revolutie. In 1804 werd Haïti een zelfstandige republiek. Dit was een groot succes voor de voormaige slavenkolonie. Helaas kenmerkt de 20ste en het eerste deel van de 21ste eeuw zich door ernstige politieke instabiliteit, staatsgrepen, dictaturen en corruptie. Ondanks de enorme potentie van het land is Haïti al decennia het armste land van het westelijk halfrond. Er is sprake van een scherpe grens tussen straatarm en erg rijk. Voor velen was het leven voor de aardbeving al erg zwaar. Het werkloosheidcijfer lag voor de ramp van 2010 rond de 70%, honderdduizenden kinderen werkten als kindslaven, de kansen om de armoede te ontvluchten waren minimaal.

Keihard getroffen

De aardbeving van 12 januari 2010 heeft het land en zijn bevolking ongekend hard getroffen. Het dodental is niet te bevatten. Daarnaast is het gehele openbare leven tot in de kern getroffen. Overheidsgebouwen zijn vernield (incusief alle documenten), rechters, advocaten en andere rechtbankmedewerkers zijn gedood. Het presidentiële paleis, ooit het symbool van trots, is ineen gestort: slechts enkele weken voor de aardbeving heb ik zelf het imposante, witte paleis gezien, het is onvoorstelbaar dat het nu een ingestorte ruïne is, een symbool van de totale verwoesting. Nog steeds liggen duizenden onder het puin, anderen in massagraven, naamloos, weer anderen hebben gelukkig wel een begrafenis kunnen krijgen. Zoveel kinderen die hun ouders, huis en veiligheid zijn verloren. Het leed is groot. Gelukkig is de internationale gemeenschap in actie gekomen en wordt Haïti de oh zo broodnodige helpende hand geboden. Noodgelden, noodhulp zijn op gang gekomen. Tentenkampen zijn gebouwd, hulporganisaties hebben hulpposten neergezet. Ideaal is het zeker niet, maar er is beweging.

Hoe nu verder??

Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder. Haïti zit vanwege persoonlijke redenen diep in mijn hart verankert, er gaat werkelijk geen dag voorbij of ik word niet aan de ramp herinnerd. De Haïtianen hebben opnieuw laten zien over welke enorme veerkracht zij beschikken. Ze pakken, hoe moeilijk ook, de draad van hun leven weer op. De levendige handel die ik kort voor de aardbeving op straat zag heeft zich nu verplaatst naar de tentenkampen en de puinhopen. Kinderen spelen op puinsteen, ze kunnen weer lachen. Vele honderdduizenden weeskinderen telt het land. Veel kinderen zijn in kleine en grote weeshuizen opgevangen, de kans krijgend op een beter leven, op onderwijs, op een toekomst.

Conclusie

Ik hoop dat wij niet alleen eind januari 2010, maar ook vandaag en in de lange toekomst Hart voor Haïti zullen houden!!! Het land en de mensen verdienen het!!